Energie uit balans

Energie is een ongrijpbaar iets maar het is wel hetgeen waar we op leven. Je hebt energie nodig om dingen te doen en de dag door te komen, zowel fysiek als mentaal. Gezonde mensen denken daar eigenlijk niet bij na. Na een goede nachtrust ben je weer opgeladen en kun je er weer een dag tegen aan. 

Voor een ziek iemand is dat heel anders. De ziekte en behandeling vragen voor een kankerpatiënt al heel veel energie. Wij leveren zoveel energie in... Het is heel makkelijk om dat potje volledig leeg te trekken. Het weer vullen en opbouwen kost heel veel tijd. En dat is voor iedereen verschillend. 

Je energie is een goedje dat zo belangrijk is, maar wat je pas echt leert als je ziek bent. En ook hoeveel energie taken die eenvoudig lijken daadwerkelijk kosten. Op de goede dagen kan en durf ik bij de revalidatie te douchen. Terwijl een half jaar geleden douchen nog een dagtaak was. En van het weekend heb ik voor het eerst in een jaar tijd weer zelf cake gebakken. En een Engels boek lezen is ook weer mogelijk. Kleine stapjes vooruit. 

Ik ben van heel ver weg gekomen na het instorten tijdens de bestralingen. Veel vallen en weer opstaan, pieken en dalen, veel geduld en nog meer tijd. Ik ben weer wat opgekrabbeld, iets stabieler en iets meer mogelijkheden. Tegelijkertijd heb ik nog een lange weg te gaan. 

Daarom ben ik nu bij de revalidatie. Het is best pittig en confronterend. Maar ik heb het zo hard nodig. Diverse sportmomenten in de week en zo nu en dan gesprekken voor diverse therapieën zowel alleen als in groepsverband. Fysiek gaat het echt beter. Mijn conditie wordt weer wat beter en ik merk ook dat de spierkracht wat aan het toenemen is. Het sporten zelf gaat best ok, veel beter dan ik had verwacht. Tuurlijk kost het wel moeite, maar het levert me ook veel op. 

Mentaal is het nog een heel ander verhaal. Ik merk dat ik nog veel last van prikkels heb. Zeker in groepsverband en sociale contacten. Een op een is goed te doen, maar met meer mensen blijft lastig. En als ik dan ook nog informatie moet opnemen en reageren... Dat kost nog mega veel energie. Een dag lukt nog wel, daar kan ik nog van herstellen. Meerdere dagen in de week wordt wel een probleem. Dus ik zat vanochtend huilend bij de psycholoog. 

Maandag ben ik met de groep 'Energie in balans' van ergotherapie gestart. Nieuwe mensen, nieuwe verhalen en ervaringen en ook nog een hele lading aan informatie. De therapie en het onderwerp zijn goed, maar we twijfelen of dit voor mij nu goed is. Als ik niet weer onder de mensen kom, leer ik ook niet om met deze prikkels om te gaan. Aan de andere kant is het ook niet goed om over mijn grenzen te gaan. Daarom volgende week nog maar eens proberen en dan kijken wat voor mij het beste werkt. Datzelfde geldt ook voor de activiteiten therapie op vrijdagmiddag. Die heb ik vandaag overgeslagen want dan zou ik echt ver over mijn grenzen gaan. Nu kan ik nog wat herstellen en gaat het hopelijk morgen weer beter. 

Dat gevoel van 's ochtends opstaan en me nog moe voelen is vervelend. Zeker als er nog het nodige op het programma staat. Ik houd niet van opgeven, maar ik moet echt naar mijn lichaam luisteren. Duidelijk is wel dat het deze week allemaal teveel is geweest. Wellicht ook dat ik een aantal dagen voor mijn doen er vroeg uit moest. Weg ritme... 

Volgende week is iets beter. Alleen maandag om 9 uur starten en een redelijk pittig programma. De rest van de week is stukken beter. Even afwachten hoe het gaat en anders wordt mijn week anders ingedeeld. Ze houden er dan gewoon echt rekening mee wat voor mij persoonlijk haalbaar is. 

Over twee weken is mijn eerste evaluatie, dan heb ik er al 8 weken opzitten. Duidelijk is dat er nog wel een vervolg komt, ik heb nog een lange weg te gaan. Voorzichtig houd ik er ook al rekening mee dat ik na 16 weken mogelijk nog niet klaar ben. Er zit een stijgende lijn in, maar nog heel langzaam. Deelnemen aan het normale leven lijkt voor mij nog ver weg. Langzaam komt het besef binnen dat ik alle plannen en ideeën overboord moet gooien en roeien met de riemen die ik nu heb. Praktisch en reëel. Nu alleen nog accepteren en dat dan emotioneel omarmen. 

Mijn psycholoog vond mij vanochtend wel goed bezig ondanks dat ik me goed klote voelde. Ik was er toch maar, aangekleed, met alle spullen die ik nodig heb en ontbeten. Met goede inzichten in mezelf. We kunnen de problemen dan niet meteen allemaal aanpakken of er een oplossing voor verzinnen, ik ben op de goede weg. Zij gaat nu bezig met een plan van aanpak voor de komende keren. Want ik kan wel stoppen met vechten tegen de bierkaai, maar hoe leer je te accepteren dat je leven blijvend zo drastisch is veranderd?