Vijf jaar and still going strong

Het is alweer 1 september. Dus alweer vijf jaar geleden dat ik de woorden 'je hebt kanker' te horen kreeg. Vijf jaar gewoon! Het voelt veel korter geleden en die gehele dag kan ik me nog goed herinneren. Kapot van verdriet, ongelovig en ook strijdlustig. Dit zou gewoon een fase zijn, ik zou toch minimaal 80 worden! 

Vijf jaar later, vier diagnoses verder, twee loodzware behandeltrajecten achter de rug en ik ben er gewoon nog. Ik leef, ik doe, ik geniet, ik beleef, ik maak plannen, ik durf weer wat verder vooruit te kijken. Niet meer zoals vroeger, maar zoals ik nu ben met de beperkte energie, de fysieke klachten, de financiële stap terug. Ik ben meer dan dat. Het is een onderdeel van mij. Ik moet er iedere dag rekening mee houden. Het wordt steeds meer ik. Want dit is wie ik ben, dit is mij overkomen, dit heeft me veel geleerd. 

Vijf jaar. Ik ben nog steeds bang bij pijntjes en klachten. Of ik kankervrij ben, weet ik niet. Mijn gedachten daarover zijn 50/50. Ik leef nu en laat dit zo min mogelijk mijn leven meer beheersen. 

Ik hoor vaak dat mensen alleen de slechte verhalen horen en lezen. Nou, bij deze een goed verhaal. Nog niet met het happy end dat ik zou willen (weg met die rugklachten en wat meer energie), maar ik geloof dat dat nog steeds kan.