Knoop doorgehakt

Na donderdag een gesprek met de huisarts gehad te hebben en vrijdag ook nog de verpleegkundige die ik de laatste maanden heb gezien te hebben gesproken, is de knoop definitief doorgehakt. Ik ga toch weer aan de chemo. Medisch gezien de beste optie, zeker als ik deze rotziekte definitief wil verslaan. We gaan het echt per week bekijken en de keuze om door te gaan of te stoppen ligt bij mij. Het is zelfs nog een optie om alleen de lange kuren te doen en de korte te laten vervallen als ik wel weer veel klachten krijg. 

Woensdag staat de eerste kuur alweer gepland. Dus daar ben ik me nu praktisch en mentaal op aan het voorbereiden. De boodschappen zijn weer in huis, ik ben bezig om alle was weg te werken, etc. De medicijnen zijn besteld, dus die kan ik vandaag of morgen weer ophalen. En dan gaan de hele mallemolen weer beginnen. 

Mentaal is dit nog wel heel zwaar om te accepteren. Uiteraard is het een flinke domper. Ik ben de laatste maanden eigenlijk alleen maar patiënt geweest en na ruim 4 weken geen chemo begon ik me steeds meer weer mens te voelen. En nu ben ik weer terug bij af. Letterlijk. Want de chemo gaat mijn hele gezondheid weer onderuit halen en terug naar nul brengen. Ik weet wat ik op zich kan verwachten qua vermoeidheid en eten. Maar hoe ik er verder op ga reageren, zeker qua neuropathie, blijft afwachten. En dat is lastig te accepteren. Wel hoop ik in ieder geval deze eerste ronde redelijk goed door te komen aangezien ik nu redelijk fit ben. De bloedwaardes zijn goed. Conditie is weer wat verbeterd. Dus fingers crossed and hope for the best. 

Wat ik de laatste weken heb gemerkt is dat ik het mentaal sowieso moeilijker heb. Ik ben in september zeg maar in de sneltrein gestapt en alles is over me heen gekomen. Alles gedaan wat volgens de artsen het beste was. En hoewel je weet waar je mee bezig bent en waarom, het is meer een overlevingsstrategie geweest. De laatste weken is het een beetje een stoptrein geworden. Geen chemo's meer, dus tijd voor andere dingen. Daaronder valt ook het nadenken, bewust worden en proberen te accepteren. En dat is moeilijk! Daarnaast hoor ik veel verhalen van lotgenoten dat het echte verwerken vaak pas na afloop van de hele medische molen begint en je herstel dan tegenhoudt. Dus in overleg met de huisarts besproken dat ik daar nu vast aan ga werken. Ik heb dan ook een verwijzing gekregen. Het lijkt me wel verstandig. Dat scheelt straks tijd in het herstel, ik ben er nu al wel aan toe en hopelijk helpt het ook om nu fysiek weer wat beter te zijn/blijven. 

Verder slaap ik de laatste tijd niet zo lekker. Uiteraard sinds de uitslag van dinsdag, maar ook daarvoor al door de zenuwen. Bovendien is het doorslapen een probleem. Ik word nog regelmatig rond een uur of 5/6 wakker, want dan meldt mijn blaas zich. Om op te staan, moet ik dus goed wakker worden. En daarna kom ik dan heel slecht weer in slaap. Zeker ook nu het weer vroeger licht wordt. Dus ik heb van de huisarts slaapmiddel voorgeschreven gekregen. Die gebruik ik nu drie dagen. Het inslapen gaat wel makkelijker, maar doorslapen nog niet. En ik ben 's ochtends nog best moe. Nog maar even doorzetten. En ik hoop dat ik door de chemo weer zo moe wordt dat slapen ook weer even beter gaat en voor de reset zorgt. 

Verder heb ik ook een verwijzing voor de fysio geregeld. Ik heb geen zin om nog verder fysiek weg te zakken. Dus daar ga ik ook vast aan werken. Dan heb ik de stok achter de deur om het door te zetten. 

Ik ben wel blij dat ik de afgelopen weken heb genoten van het leven, voor zover dat mogelijk is. Lekkere dingen gegeten, aan het bakken geweest, veel gepuzzeld, gewandeld, van het mooie weer genoten en zelfs nog bij mijn oma op bezoek geweest. Dus weer iets meer buiten de deur geweest. En dat houdt nu ook weer even op... Ik hoop wel dat het mooie weer nu gaat aanhouden. Dan kan ik 's middags achter in de tuin zitten en genieten van de zon op mijn hoofd. Kan alleen maar positief gaan werken! En vitamine D is sowieso goed voor je weerstand. 

Wat ik wel belangrijk vind is om niet weer de muren op me af te laten komen. Het zou dan ook fijn zijn als er meer versoepelingen rondom corona gaan komen. Tot die tijd is bezoek na de chemo niet zo heel handig meer, dus laten we vooral weer gaan appen en bellen. Mag ook zeker woensdag wel als ik toch weer saai in het ziekenhuis aan het infuus lig (globaal zo tussen 13 en 17 uur). 

Voor nu de boel maar weer over me heen laten komen en aan mijn herstel blijven werken. Des te sneller kan ik door naar de volgende stap.