Versie weetikhoeveel van mezelf

Vorige week heb ik de botscan gehad. Je krijgt eerst een infuus voor een leuk radioactief goedje dat je botten laat oplichten op de scan. Dan mag je 3 uur later weer terug komen voor die scan omdat dat goedje moet inwerken. Handig, twee keer naar het ziekenhuis rijden. 

De volgende dag kon ik het verslag inzien. Wel zo fijn, want de afspraak met de orthopeed staat pas op 30 december. En zoals verwacht, met mijn botten is niets aan de hand. Er is nog specifiek benoemd dat er geen metastasen te zien zijn. Maar ook geen andere dingen, dus geen bestralingsschade aan mijn ribben. Dat is mijn eigen conclusie, hoor. 

We kunnen botten, verzakkingen, etc. echt uitsluiten als oorzaak van mijn rugklachten. 

De pijn komt dus uit mijn spieren. De grote vraag is dan wat daar de oorzaak van is. 

Ik ben bij een andere fysio geweest (wel in de zelfde praktijk). Zij is gespecialiseerd in de rug en zit ook in het rugnetwerk Zwolle en kent mijn orthopeed. Met haar ga ik de komende tijd een nieuw traject in. Want als ik het goed begrijp, zit er waarschijnlijk nog ergens trauma. Waar je alles mentaal verwerkt kunt hebben, kan het lichaam nog flink achterlopen. Die zit nog in standje paniek, stress en vluchten. Die heeft nog niet helemaal door dat alle ellende achter de rug is en we weer in veilig en rustig vaarwater zijn beland. Dus daar moet nog wat aan gedaan worden. Hoe en wat, dat hoor ik aanstaande woensdag verder. 

Aan de ene kant is dat dus goed nieuws. Niets ernstigs, dit gebeurt vaker en is heel normaal. Alleen ben ik er nog niet vanaf. Weer een behandeltraject. En daar baal ik van. Ik wil dit hoofdstuk van mijn leven zo graag achter me laten. Het positieve is dan dat de rugklachten kunnen verdwijnen en ik weer meer kan én er meer energie aan over kan gaan houden. Zou 2026 dan het jaar worden waarin ik weer kan gaan badmintonnen? Want deze fysio zei wel dat het aan mijn spierkracht niet ligt. Die is er gewoon. Wat ik ook kan beamen. Alleen nog geen grote belasting. 

Hopelijk gaat dit de oplossing voor mij zijn. Hoofd en lijf weer op één lijn. Dat is mijn stip aan de horizon de komende tijd. Het zal niet makkelijk zijn, weer de confrontatie met jezelf aangaan. Daar zie ik tegenop. Maar ik geloof dat ik dit ook aankan. 

En deze fysio zei het wel mooi. Kijk eens wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt. Borstkanker, PMP, HIPEC, frozen shoulder, overgang, etc. Je bent niet bij Saskia versie 2.0 maar bij versie weetikhoeveel. Je lichaam heeft heel veel doorstaan, dat kost tijd om weer te herstellen. Daar houd ik me dan maar aan vast voorlopig.