Herstellen is zwaar en kut

Herstellen is zwaar en kut. De ene dag gaat het hartstikke goed en de volgende dag voel ik me klote. Vandaag dus zo'n dag. 

Vannacht weer last van de darmen, licht misselijk gevoel en waarschijnlijk wat koorts. En nu zit ik gewoon niet lekker in mijn vel. 

Gisteren heb ik de diëtiste van het ziekenhuis gesproken. Het eten gaat goed, rustig blijven opbouwen. Wat ik voorheen goed kon hebben, dat hoeft nu niet meer zo te zijn. Mijn darmen kunnen anders op bepaalde dingen reageren. En mijn darmen zijn sowieso nog hard aan het herstellen. Dat kost tijd. Dus bijvoorbeeld wel pasta, maar geen druiven. Wel mandarijn, maar geen appel. Ik vermoed dat dat de boosdoener is geweest vannacht. 

Het blijft proberen en dan af en toe een slechte dag hebben. 

Maar die slechte dagen trek ik nu slecht. Want ik kan er gewoon niets aan doen. Dat hoort ook bij het herstellen, ik weet het. Het is echter mijn lichaam die klachten geeft waar ik doorheen moet en mee om moet leren gaan. 

En tussen de weinige energie en vermoeidheid door is het echt geen pretje. 

Het is vallen, opkrabbelen en doorgaan. Wel heel rustig vandaag zodat ik even kan bijkomen. Lief zijn voor mezelf. Morgen is er weer een dag. 

Dit verdriet hoort er ook bij en mag er gewoon zijn. Het gaat best goed, maar er is een andere kant van de medaille die af en toe zijn kop opsteekt. En die kant van herstellen en kanker mag er ook zijn, ook op social media.