Vol hoop en optimisme

Ik ben deze blog om drie redenen begonnen. Ten eerste om van me af te schrijven, want wat je tijdens een kankerreis allemaal overkomt is niet normaal. Ik verwerk dingen door er over te schrijven. Het gaat nu best goed, dus minder frequente posts. Ten tweede om alles voor mezelf vast te leggen en later terug te kunnen lezen. Want op het moment zelf leek het nog best mee te vallen, maar jeetje, wat heb ik het zwaar gehad. En ten derde om iedereen in mijn omgeving op de hoogte te houden. Dan is er naar 1 verhaal, 1 waarheid en minder prikkels voor mij.

Inmiddels lezen er ook vele lotgenoten mee. Ik heb veel steun bij lotgenoten gevonden. Vandaag deze post om hen te laten weten dat het beter wordt. Ik ben de afgelopen tweeënhalf jaar door een diep dal gegaan en heb van heel diep weer op moeten krabbelen. De laatste tijd kijk ik veel terug en denk ik steeds vaker hoe ver ik al ben gekomen en hoe goed het gaat. 

Het is bijna twee jaar geleden dat ik instortte. Fysiek, mentaal en emotioneel. Er brak een tijd aan waarin ik weinig kon, veel rust nodig had, zwaar overprikkeld was, depressiviteit zich aankondigde, geen eetlust had, geen spierkracht en uithoudingsvermogen had en bijna niet de deur uit kwam. In die tijd heb ik mijn kwaliteit van leven vaak ter discussie gesteld. Gelukkig is een deel van mij blijven hopen dat het toch eens beter zou moeten worden. 

Herstel gaat langzaam. Kleine stapjes vooruit en ook weer achteruit. Het is niet direct te merken, maar het is zichtbaar als je over een langere tijd terug kijkt. Ik heb echt enorme stappen gezet! Mijn middagdutje is niet meer nodig, ik doe weer normaal zelf de boodschappen, ik kan mijn eigen huishouden verzorgen, ik verzorg mezelf weer goed, ik eet weer normaal en geniet er ook van, ik kan veel meer op een dag/week, ik doe weer aan badminton. Ik kan zelfs weer even de stad in. Ik onderneem veel meer buitenshuis. En aan de buitenkant is dat ook te zien: een gezonde Hollandse meid met lang haar! Het duurt ff, maar dan heb je ook wat. Ik ben trots op wat ik allemaal heb bereikt. 

Dit is mijn nieuwe leven. Ik kan er goed mee omgaan zoals het nu is. Ik verwacht dat het nog beter kan en de rek er nog niet uit is. Maar ik zie mijn huidige situatie wel als de basis. Als het niet beter wordt, dan heb ik weer voldoende kwaliteit van leven. Daarmee voorkom ik teleurstelling. 

Tuurlijk gaat het niet iedere dag goed. Ik ga soms over mijn grenzen, soms bewust, soms noodzakelijk, maar ook zeker onbewust in mijn enthousiasme. Maar ik weet nu ook dat als ik mijn rust pak, ik fatsoenlijk door de dag kom en het herstel wel weer komt. Waarschijnlijk morgen, en anders in de dagen erna. Een dag bankhangen of in de tuin zitten is geen straf of luiheid. 

Ik heb veel geleerd, ook over mezelf en ik ben veranderd. Ik kan het verleden niet veranderen, maar ik denk dat met de juiste hulp en de eerdere inzet ervan bij mij dingen wel anders hadden kunnen lopen. 

Trek daarom aan de bel! Kom voor jezelf op! Geef eerlijk aan hoe slecht het gaat! Geef aan wat je nodig hebt, want er is veel hulp beschikbaar. Ik heb veel baat gehad bij de POH, medische psycholoog, oncologische fysiotherapie, uitgebreide revalidatie en lotgenotencontact. 

Daarnaast, herstellen kost veel tijd, gun jezelf die tijd. Dan wordt het vanzelf weer beter. Beter dan het was, maar nooit meer de oude of hetzelfde. Ook voor jou gloort die hoop aan de verre horizon.