#100

Mijn honderdste blog... Als je gaat tellen dan mis je er een paar. Niet alles wat ik heb geschreven is daadwerkelijk gepost. Soms vond ik het ook te persoonlijk. En vanuit het zwarte gat zijn er ook nog de nodige 'schrijf-van-me-af' alinea's. Dus dit is #100. 

En wat schrijf je dan? Dat het een sneltrein met vele dubbele loopings is geweest, dat weet iedereen al. Dat ik er nog lang niet ben is ook bekend. Maar ik kan weer wat leven. Dus wat positiefs deze keer. 

Heel langzaam ben ik het thuisleven weer aan het oppakken. Het huishouden mag de schoonmaakster voorlopig nog doen. Ik heb me de afgelopen drie maanden op de tuin gestort om het achterstallig onderhoud te plegen. Steeds in kleine stapjes en zoveel mogelijk zelf. Af en toe met spierpijn en vermoeidheid tot gevolg. Maar het lijkt nu weer op mijn tuin! Ik ben er nog niet helemaal: het tuinhuisje kan nog een sopje gebruiken en de dakrand moet nog geverfd worden, er moeten nog een paar zakken met bemeste tuinaarde gehaald worden en de tegels moeten nog flink geschrobd worden. En het onkruid blijft ook maar komen... Maar er zit weer leven en kleur in! Als ik buiten zit kan ik er echt van genieten. 

Daarom wat video's dan kunnen jullie meegenieten en ook trots op me zijn. 😉