Je moet wel positief blijven!

Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord de afgelopen anderhalf jaar: "Je moet wel positief blijven!" Of iets vergelijkbaars. Ook nu weer nu ik aan een nieuwe fase start van mijn herstel bij de oncologische revalidatie. 

Maar wat is positief zijn dan eigenlijk? In elk geval niets iets wat je 24/7 kunt zijn. Met zo'n opmerking suggereer je dat ik niet positief ben op het moment dat ik je spreek. Of dat mijn tegenslagen, pijn, verdriet, etc. er niet mogen zijn. Laten we even reëel blijven. Ik heb de diagnose borstkanker gekregen, heb alle behandelingen ondergaan en moet keihard werken voor mijn herstel. Zou jij dan wel steeds positief blijven? 

Nee, dat weet ik wel zeker van niet. Het leven is voor mij hard geweest. Vaak ook best moeilijk. Soms zelfs uitzichtloos. Dan mag ik best huilen, boos zijn, gefrustreerd zijn, het even niet meer zien zitten en meer van dat alles. Ik ben wel iedere dag uit mijn bed gekomen. Grotendeels zelf voor het eten en drinken gezorgd. Alles met het ziekenhuis geregeld. Dat is echt al een hele prestatie. 

En weet je? Ik heb alle behandelingen ondergaan en ik ben er nog. Dat was en is een hele opgave. 

De laatste tijd heb ik een aantal artikelen in de krant gelezen over euthanasie. Helaas kan ik zeggen dat ik die mensen nu echt begrijp. Als je leven uitzichtloos is, je geen levensvreugde hebt, het mentaal zo zwaar is (om wat voor reden dan ook) en je al zoveel hebt geprobeerd. Genoeg is dan soms echt genoeg. Dat gevoel heb ik de laatste maanden ook wel eens gehad. In dat diepe zwarte gat, zonder enig perspectief, in alle paniek... In die momenten heb ik me echt wel eens afgevraagd wat het leven mij nog te bieden had. En waarom ik er nog mee door zou gaan. Gelukkig loop ik bij een psycholoog en hebben we vast gesteld dat ik depressief ben. 

Want ook die momenten horen bij dit traject van mij. Als je nou zegt dat ik dan niet positief ben, dan kan ik dat begrijpen. Al mag ik hopen dat je dan ff wat andere dingen tegen me zegt. 

Ik ben het traject vol goede moed, hoop en ja, ook met positiviteit ingegaan. Maar het was zwaar en ik heb de nodige tegenslagen gehad. Mijn uitgangspunten of dat stipje aan de horizon moest steeds bijgesteld worden. Ik heb altijd gezegd dat ik het zou overleven. Hoe, daar heb ik lang niet bij stilgestaan. En dat is de fase waarin ik nu zit. Waarin ik mezelf weer probeer te vinden. Om straks weer wat van mijn leven te gaan maken. Echt, dat is loodzwaar. En doodeng. Maar ik probeer het wel! Met vallen en opstaan, iedere dag weer. 

De laatste paar dagen zijn daar een goed voorbeeld van. Donderdag 3 intake gesprekken gehad voor de revalidatie. Lange tijd van huis. Zelf gereden. Heel veel informatie gekregen en veel moeten vertellen. Ik was die avond bekaf. En dat merk ik nu nog wel een beetje. Toch weer meer slaap nodig. De komende weken zal dat ook wel zo zijn. Morgen ga ik starten. Mijn hele ritme overhoop. Het gaat veel van mij vragen, zeker aan energie. Daar ben ik me erg van bewust. Ik heb er ook zeker zin in, want het gaat mij verder brengen in mijn herstel. Maar het is ook spannend, ik ben al heel erg zenuwachtig. Ik weet niet hoe ik erop ga reageren. Hoe vermoeid ik daadwerkelijk ga worden. Wat dat met mijn emoties en eetlust gaat doen. Op dit moment vind ik het simpelweg eng. En dat mag. Ik ga door en dat is hard werken. Morgen is een nieuwe dag en ik zie dan wel hoe het gaat. Ik mag van mezelf de komende weken zwaar vinden en een stap terug doen totdat ik gewend ben aan dat nieuwe ritme. 

Dus ga niet roepen dat ik niet positief ben. Ik heb meer meegemaakt dan jij je kan voorstellen in die anderhalf jaar. Ik ben vaak reëel en praktisch. Ik ken mezelf het beste en laat ook de minder leuke emoties toe. Uit dat diepe dal kruip ik nu weer omhoog. En als ik je vertel dat het even niet zo lekker gaat, bedenk dan ook dat ik je genoeg vertrouw om dat eerlijk te zeggen.

.