Herstellen is zwaar werk

Het leven is niet altijd leuk en eerlijk. Er gebeuren dingen waar je geen invloed op hebt en daar moet je maar gewoon mee zien door te gaan. Doorleven. Verder gaan. Maar soms lukt dat gewoon echt niet. Krijg je je leven niet meer terug zoals je het voorheen kende. En weet je ook niet wat de toekomst gaat brengen, want je weet niet hoe je herstel gaat verlopen. 

Ik hoor het vaak genoeg om me heen dat het tijd kost om te herstellen en dat het echt weer beter gaat worden. Hoeveel beter weet niemand. Ik ben inmiddels al maanden aan het sukkelen. Het is vijf maanden na de bestralingen. Ruim twee maanden na de laatste immuuntherapie en meer dan een maand na de laatste ingrepen. Wanneer komt mijn energie weer? Krijg ik weer eetlust? Krijg weer zin in het leven? Kan ik weer wat meer? 

Ik weet het niet. En ik vind het steeds lastiger voor te stellen dat het over een paar maanden beter zal gaan. Ik heb daar even geen vertrouwen meer in. 

Mijn psycholoog zegt dat het heel normaal is hoe ik me voel, dat ik hard aan het werk ben om te herstellen, dat er verbetering is en dat ik het gewoon goed doe. En er is wel verbetering, maar nog niet heel veel als ik het met de afgelopen maanden vergelijk. Misschien kan ik wel meer dan ik denk, maar houd angst me tegen. Maar ik kan niets met dat de psych vindt dat ik het goed doe. Want dat vind ik zelf niet. Omdat ik juist meer wil kunnen en het al zo lang vind duren. 

Ik merk dat ik nog heel onzeker ben over mijn lichaam. Mijn darmen werken nog altijd niet lekker. En dat levert hinder op (duurt nu alweer een paar dagen). En dan ga je toch weer denken ... Van de week heb ik de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker gekregen. Meteen gebeld en ik kan maandag al terecht. Er zal wel niets uitkomen, maar toch maak ik me best wel zorgen. En die bobbel in mijn zij die is overgebleven van de amputatie voelt harder aan dan anders. Ook al zal het van de fysio oefeningen van gisteren komen, er schieten toch andere dingen door mijn hoofd. 

Ik probeer me vast te houden aan de dingen die me wel lukken. Die ik wel zelf doe. Ook al zijn het vaak dingen zodat ik kan zeggen dat ik die dag wat heb gedaan in plaats van dat ik er nou zo'n zin in had. Zodat ik anderen vertel dat ik wat doe. Want als het aan mij ligt, kan ik de hele dag op de bank blijven hangen. Dus ga ik zo maar verder met de was zodat ik vanavond in een schoon en fris bed lig. 

Ik heb deze week voor het eerst twee keer fysio gehad. Dat is goed gegaan. Dus daar ben ik trots op. En blij, want dan kan mijn lichaam wel wat hebben. En worden er weer meer spieren getraind. 

Ook heb ik deze week een gesprek gehad met de afdeling revalidatie in het ziekenhuis. Ik ben goedgekeurd om in aanmerking te komen voor oncologische revalidatie. Dus ik ben op de wachtlijst geplaatst. Ik kan niet wachten om hier mee te beginnen eigenlijk. Dit lijkt me echt de stap die ik nodig heb in mijn herstel. Hard werken, maar voor mezelf. Op 1 plek en niet met verschillende instanties. Veel gerichter en vaker. 

En ik heb mijn huis helemaal in kerstsfeer gebracht. Ik heb er anderhalve week over gedaan, maar het is me wel zelf gelukt! En die gezelligheid en de lampjes vind ik wel heel fijn, zeker nu het zo vroeg donker wordt. Kan ik toch nog wat genieten. 

Maar ik heb wel geconcludeerd dat ik herstellen vele malen zwaarder vind dan het ondergaan van de behandelingen. Ik mis nu het toekomstperspectief voor mezelf. En omdat ik in het herstel al zo vaak ben teleurgesteld. Ik voel me soms net een klein kind dat leert te eten en bewegen, maar dan zonder de tomeloze energie die zij lijken te hebben.