Nieuwe diagnose: depressief

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen omdat ik niet lekker in mijn vel zit, maar de diagnose is nu officieel dat ik depressief ben. Vooral als gevolg van het afgelopen jaar en het moment van het jaar. Mijn huisarts en psycholoog zijn het daar unaniem over eens. Morgen hebben ze samen overleg hoe we dit het beste kunnen aanpakken. 

Ik kan er moeilijk omheen dat het niet zo goed gaat. Slecht slapen, moe, geen eetlust, lusteloosheid, somber, neerslachtig, huilen, nergens zin in. Na het afgelopen jaar is dat ook logisch. Zeker als je bedenkt dat mijn laatste 'behandelingen' twee weken geleden waren. Het welbekende zwarte gat. 

Maar omdat ik al maanden aan het klungelen ben, heb ik toch maar aan de bel getrokken. Want zo doorgaan helpt me al helemaal niet. En het belangrijkste is toch om te erkennen dat het niet goed gaat (inclusief diagnose) en hulp zoeken. 

Uiteindelijk gaat dit wel goed komen. Het heeft tijd nodig. Hoeveel tijd is afwachten. 

Belangrijk is dat ik een goed dagritme aanhoud en daarbij ook ontspannende dingen doe. Daarmee ben ik al goed op weg. En de volgende stap is dan de sociale contacten weer wat oppakken, want ik zit nu teveel in een isolement. Terwijl ik nog wel voorzichtig moet zijn met mijn lage weerstand, een virus kan ik er beter niet bij hebben. 

Verder het advies om naar Intermezzo (kanker inloophuis in Zwolle) te kijken of ik daar wellicht nog baat bij ga hebben. Het gaat ze dan vooral om het lotgenoten contact krijg ik het idee. Ik zal nog eens naar hun site kijken, maar het trekt me nog niet zo, vooral dat het toch wel een kwartiertje rijden is. 

Ik had zo gehoopt dat het nu eindelijk weer wat beter zou gaan. Dit is wel even een domper. Maar ik ben er wel tijdig bij, dus zal het ook sneller de goede kant op gaan. Maar ik baal zo, want het vieren van mijn verjaardag moet nu wederom kleinschalig en nog geen idee hoe ik dan met de feestdagen ga zijn. 

Het leven is soms zo oneerlijk! Ik heb dit jaar al alle feestdagen min of meer moeten overslaan omdat het niet goed ging om wat voor reden dan ook. En nu dit nog... 

Omdat ik zoveel moeite met eten heb, heb ik wel besloten het plan van de diëtist voorlopig opzij te schuiven. Eerst maar weer wat fatsoenlijk eten en erin krijgen wat wel lukt. Dan kan ik later altijd nog weer richting meer gezond eten. 

Ik heb vorige week de arbo arts nog gesproken. Daar blijf ik voorlopig als niet belastbaar staan om eerst goed te herstellen. En dan in januari moet ik naar kantoor in Amersfoort om de belastbaarheid te testen en de echte reïntegratie op gang te krijgen. Ook wel weer een eng idee, want dan moet ik echt! Nog maar 9 maanden over van de 2 jaar ziektewet. En er moet dan geloof ik ook tweede spoor worden opgezet. Nou ja, daar ga ik me later maar eens in verdiepen. Voorlopig tijd om te herstellen en ik mag mijn uren opbouwen als dat lukt. Nog maar ff niet... Mijn baas is wel blij dat ik nu doorpak om hulp te krijgen en er sneller bovenop te komen. 

Fink balen dus al met al. Maar het siert me dat ik de hulp zoek, eraan wil werken en graag meer wil aldus mijn psycholoog. En dat ik de basis dingen nog wel zelf doe, hoeveel moeite me dat soms ook kost. 

Ten slotte ben ik heel blij met mijn huisarts! Die heeft me het afgelopen jaar super goed begeleid en staat nu ook voor me klaar. Zij stelde zelfs voor om contact op te nemen met de psych zodat ze samen met een goed plan kunnen komen. 

En nu dus morgen afwachten wat dat plan gaat worden én wat ik nog ga bereiken met mijn regieverpleegkundige.