Ik zie het ff niet meer zo zitten

De spanning in mijn lichaam en de zorgen in mijn gedachten zijn de afgelopen dagen flink opgelopen. Het is toch wel heel erg eng wat mij nu overkomt en wat er aan zit te komen. Ga naar na:

1. Ik ga binnenkort geopereerd worden onder volledige narcose.

2. Ik ga mijn linkerborst geheel kwijtraken. 

3. Mijn kanker is weer aan het groeien.

De afgelopen dagen heb ik nog aardig wat afleiding gehad en viel het denk ik minder op. Plus, ik heb me inmiddels ingelezen (voornamelijk info van het ziekenhuis) en kan de situatie beter overzien. En ik heb gisteren speciale medische bh's besteld voor na de operatie. Dus het besef is er nu echt, het kwartje is gevallen. Ik heb vandaag dan ook een paar flinke huilbuien gehad. Ik heb echt geen idee hoe ik dit moet gaan verwerken. Huilen is goed, dan komen de emoties eruit en krop je niets op. Maar verder richting acceptatie? 

Vrijdag heb ik de anesthesist gesproken. Ik krijg voor de operatie in het ziekenhuis pijnstillers (diclofinac) en iets tegen mogelijke misselijkheid wegens mijn verleden en zorgen daarom. Ik krijg het idee dat ze hier ook iets rustgevends aan toe mogen voegen. Hoe beter ik weer wakker wordt, hoe makkelijker het daarna zal gaan.

Hopelijk gaan ze morgen bellen voor de datum van de operatie, dan staat dat maar vast. Ik hoop echt volgende week. Dan heb ik iets om naar toe te werken in plaats van deze onzekerheid. En hoe minder wachttijd, hoe eerder ik van de spanning af ben. 

En vandaag is er nog weer iets anders bijgekomen om me druk over te maken: buikpijn. Het lijkt erop dat ik weer ongesteld moet worden. Kan er deze week ook nog wel bij... Dan heb ik het maar voor de operatie gehad. Maar die buikpijn is best hevig en irritant en gaat af en toe ook gepaard met misselijkheid. Morgen maar eens met de huisarts overleggen hierover, geen zin om deze pijnen vaker te moeten doorstaan. Enige probleem de pil o.i.d. met hormonen is geen optie meer. Te groot risico. 

Tussen alle zorgen en huilbuien door ben ik nu al afgepeigerd. Wat kost dat nog een energie zeg! Nog wel lekker met mijn ouders en hond het bos in geweest. Toch meer dan een uur op pad geweest! Trots op mezelf. En daarna nog zalm met asperges gehad. Lekker culinair weekend geweest met gisteren al spinazie op het menu. Helaas is mijn eetlust vandaag wat weg, maar het heeft wel heerlijk gesmaakt!

Straks nog lekker aan de thee en douchen en dan op tijd naar bed. Hopelijk gaat het morgen dan weer beter. 

De komende week staan er nog wel wat belangrijke dingen op het programma. Morgen eerst bloedprikken op mijn verzoek zodat ik weet wat de bloedwaarden zijn. Dan een fotoshoot om mezelf nog een laatste keer vast te leggen mét beide borsten. Woensdag gesprek met verpleegkundige voor de bloedwaarden en mijn laatste vragen. Donderdag weer immuun therapie. 

Vooral het gesprek met de verpleegkundige voor al mijn vragen is belangrijk. Ik moet nog een keuze maken over de port-a-cath voor het aanprikken en kan het nog niet helemaal overzien. Ik ben nog heel benieuwd hoe ik opeens al resistent kan zijn tegen de chemo, of dat eerder is voorgekomen binnen de studie waar ik aan mee doe en hoe het dan zit met de immuuntherapie. Weten ze zeker dat die zijn werk wel doet? En wat kan dit voor mijn toekomst nog betekenen?

Morgenochtend eerst de huisarts maar bellen voor vaccinatie (sta ik nu wel of niet op die medische lijst en wanneer ben ik dan aan de beurt?), dat gedoe rond mijn ongesteldheid en mijn mentale situatie. Ik moet de huisarts toch nog inlichten. 

Verder hopen dat de buikpijn weer verdwijnt en ik weer wat rustiger wordt. In elk geval tempo weer wat lager leggen en mezelf minder druk opleggen. En nog wat afleiding houden. Dan moet ik de week wel weer doorkomen. En laat het nog maar mooi weer worden, daar geniet ik wel van.