Mijn leven is zo zwaar nu

Dit is echt moeilijk en zwaar. Ik weet zo langzamerhand niet meer hoe ik hier doorheen moet komen. Fysiek gaat het nog wel. Medicijnen helpen goed. Maar ik ben zooo moe en vooral mentaal. 

Ik snap dat de chemo nodig is. Maar hoe langer je er midden in zit, hoe zwaarder het wordt. Dus ik ben blij dat dit deel zo goed als over is. Ook al moet de oncoloog het officieel nog goedkeuren, donderdag is de laatste chemo. Want ik trek het niet meer.

Dagen niets kunnen doen. Alleen maar rondhangen en mezelf van eten en drinken voorzien. Wat tv kijken. Veel slapen en rusten. Maar verder... Mweh! Zelfs nadenken kost moeite. Het kost zoveel energie om steeds weer te herstellen. En ik ben er zo klaar mee. Het is gewoon niet meer gezond. 

En ik weet dat ik me over een paar dagen weer beter voel. En dat het nog maar 1 week is voordat deze ellende echt over is. Maar het gaat me niet snel genoeg meer. 

Daarbij was er ook steeds hoop dat de wereld er weer normaal uit zou zien. Weer naar een restaurant gaan, op een terras zitten, naar de sauna gaan, etc. Maar ook dat zit er voorlopig niet in. Dus ook niets om verder naar uit te kijken. Na een half jaar wil ik terug naar een semi normaal leven! En naar de sauna voordat ik een groot litteken heb!

Dus lekker depri en mellow... Nog maar 1 week...