Teleurstelling

Nou, vandaag dan eindelijk de uitslag van de biopt borst. Ruim een week op moeten wachten, dus ik was enorm zenuwachtig en ook bang. Er hangt heel veel voor mij van af. Al een paar dagen flink emotioneel en gedachten die alle kanten op vliegen. 

Ik maakte me nu ook enorm veel zorgen. Veel meer en anders dan rondom de diagnose begin september. Toen overkwam het me gewoon en ga je mee in de hele sleur van wat er geregeld moet worden. Nu besef ik me veel meer wat me allemaal overkomt, waar ik mee bezig ben en wat de gevolgen zijn. En ik weet hoe het voelt en wat er bij komt kijken. Plus nu had ik ook tijd om er over na te denken. Dus dit was een zware week. 

Uiteindelijk ook niet onterecht. Want helaas was het vandaag geen goed nieuws. In de borst zitten nog verkeerde cellen. Dus nog geen operatie. Het liefste hadden ze me in het ziekenhuis door willen laten gaan met de huidige chemo en morgen al meteen de volgende behandeling. Maar daar was ik op tegen. Ik zie het sowieso niet zitten om morgen dan al weer een behandeling te hebben, even bijkomen van de schrik is wel nodig.  En tijd om me er dan weer op voor te bereiden. Bovendien heb ik nog altijd last van de neuropathie. Meer chemo van hetzelfde zou nog meer kapot maken met permanente schade tot gevolg.  En dat wil ik niet.  Nu heb ik morgen een gesprek met de oncoloog om mijn opties te bespreken. En dan aan mij de keuze wat het wordt. 

Ook al had ik iets anders gehoopt, ik had hier wel rekening mee gehouden. Dus de klap valt nog enigszins mee. Maar ik ben heel teleurgesteld en verdrietig. Ook al ben ik in 4 maanden tijd al heel ver gekomen (wat volgens mij best uitzonderlijk is), dit is wel de eerste echte tegenvaller. Nou ja, op de hele ziekte zelf na dan. 

Ik heb de afgelopen weken weer kunnen proeven van het 'gewone' leven. Ik heb weer een beetje vrijheid terug. En daar heb ik zo naar gesnakt! Dat valt nu weer helemaal weg... Dat gevoel is niet te beschrijven. Behalve in de frustratie van 'het is niet eerlijk'. 

Ik kan me er nu nog heel druk om maken, maar ik wil eerst het gesprek van morgen afwachten en zien waar de arts nog mee komt. Het voelt alleen alsof ik een keuze moet gaan maken tussen winnen van kanker en mijn algehele gezondheid voor de toekomst. Hoe moet je daar in vredesnaam tussen kiezen?