Bang
Ik ben opeens bang. Bang om mijn haar kwijt te raken. Want ik ben bij dag 10 aanbeland en vanaf nu kan het gebeuren.
Maar ik wil mijn haar helemaal niet kwijt! En de gedachte alleen al doet veel pijn. Want als ik dan straks in de spiegel kijk, wie ben ik dan nog?
Ook al ben ik voorbereid met een pruik en mutsjes, ik weet dat het niet echt is. En dat beeld is heel moeilijk te accepteren. Want dat maakt me echt ziek. En het duurt nog zeker een half jaar voordat ik mijn eigen haar weer kan laten groeien.
Uiteraard ben ik ook bang om morgen wakker te worden... Zouden er dan al plukken op mijn kussen liggen? En zou ik dan niet gillend gek worden?
Ik heb met de kapper afgesproken dat ik kan bellen zodra het haarverlies begint. Dan gaat alles eraf. Zodat ik er meteen vanaf ben en er niet in blijf hangen. Hoe moeilijk dat ook is... Het lijkt me beter dan er dagen mee rond te lopen en steeds minder haar te hebben.
En het besef dat ik op dit punt ben komt nu even heel hard binnen.
Dat begrijp ik, Saskia. Je kunt niet alles rationeel benaderen, iedereen heeft ook emoties en daar loop je nu tegen aan. Belangrijk is dat je, zoals je al schreef en tegen mij zei, dat je merkt dat de behandeling aanslaat. Ondanks alle ongemakken die bij dit genezingsproces gepaard gaan, zou ik proberen dat voor ogen te houden. Dat is makkelijk gezegd als het niet jezelf betreft, besef ik. Sterkte de komende dagen en we houden contact!
BeantwoordenVerwijderen