Nog vier dagen...

 Het is nu bijna een maand later, en over vier dagen start de behandeling. In al die tijd ben ik flink door de medische molen gehaald. En nu het zo dichtbij komt, begint het besef en de ernst ook door te dringen. 

Eerst nog even de feiten op een rijtje: 

* Ik heb borstkanker met uitzaaiingen naar 6 lymfeklieren in de oksel. 
* Het gezwel in de borst is ca. 10 x 7 cm groot. 
* Dit wordt geclassificeerd als stadium 3 / fase 3. 
* De kanker reageert zowel op hormonen als eiwitten. Door de hormonen heb ik een tracker in mijn oksel en er worden nog markers in de borst geplaatst. 
* Qua behandeling wordt het een combinatie van chemo met immuuntherapie. Uiteindelijk volgt er nog een operatie en daarna bestraling. De chemo/immuuntherapie krijg ik in blokken van drie weken. Het zijn maximaal 9 blokken. Per drie weken krijg ik op dag 1 een flinke kuur van ca. 6 uur en op dag 2 chemo van ca. 2 uur. 
* Ik doe mee aan een onderzoek genaamd TRAIN-3. Dit is er op gericht om zo min mogelijk chemo te krijgen. Na iedere drie blokken moet ik weer door de MRI. Hierbij controleren ze hoe groot het gezwel nog is en hoe de voortgang is. Als alles goed aanslaat, kan het zijn dat de operatie eerder kan volgen. Dus minder chemo. Maar als tijdens de operatie dan blijkt dat er nog wel kankercellen aanwezig zijn, moet de resterende chemo nog wel worden gevolgd. 
* Wat voor operatie het gaat worden, is nu nog niet bekend. Hiervoor moet eerst de resultaten van de behandeling worden afgewacht. 
* Wel bekend is dat de vorm van chemo haaruitval/verlies gaat brengen. 
* De verwachting is dat ik weer volledig ga genezen. Met deze vorm van behandeling zijn al zeer goede resultaten geboekt namelijk.
* Omdat ik nog heel erg jong ben voor deze serieuze vorm van kanker (onder de 40), willen ze verder onderzoek doen. Er wordt dus gekeken in hoeverre het bij mij genetisch bepaald kan zijn of dat ik gewoon domme pech heb. Ik gok op dat laatste, aangezien borstkanker niet in de familie voorkomt in de twee generaties boven mij. Hiervan krijg ik vrijdag de uitslag van het UMCG. 
* Hoe ik ga reageren op de chemo etc. is nog niet bekend. Dit verschilt namelijk per persoon/lichaam. Vermoeidheid hoort er sowieso bij, want mijn lichaam moet hard aan het werk om te vechten. Er kunnen natuurlijk ook andere verschijnselen bijhoren, zoals verlies van smaak/geur/eetlust. Ik heb mijn lichaam er al op voorbereid dat het vanalles mag weigeren, zolang ik nog maar chocolade kan blijven eten!
* Belangrijk voor het proces van helen is om zo fit mogelijk te blijven. Minimaal een half uur per dag bewegen is dus belangrijk. Daarnaast heb ik mij opgegeven voor het fysio programma van het ziekenhuis. 
* Ik ben door de hele medische molen gehaald. Verder ben ik gelukkig kerngezond en er zijn geen verdere uitzaaiingen gevonden. Voor de behandelingen en het herstel moet dat alleen maar een positieve uitwerking gaan krijgen. 

Best een serieus dingetje dus als je het zo allemaal leest. En dat besef komt langzaam steeds meer binnen. Echt op voorbereiden kun je niet. Het is zo onwerkelijk en je weet ook niet hoe je gaat reageren. Dus hoe ik er na vanaf woensdag bij sta, weet ik niet. En dat is best beangstigend. Want mijn leven komt voor circa een jaar on hold te staan. Je weet niet wat je nog kunt, dus plannen en afspraken maken heeft geen nut. Leuke dingen doen? Geen idee. Sporten? Hopelijk kan ik volgend seizoen weer vanaf het begin meedoen. Vakantie? Zit er ook niet echt in. Werken? Als ik mij goed voel, mag ik best een beetje werken vanaf thuis, maar projecten draaien zit er voorlopig niet in. Vrijwilligers werk? Ook maar helemaal stop gezet. 

Wat blijft er dan nog over? Geen idee, en dat voelt best wel als een zwart gat. Ik ben best een bezig bijtje en dat wat ik zo leuk vind om te doen, valt voorlopig helemaal weg. Ik heb het er dan ook heel zwaar mee om een soort van 'afscheid' van alles te nemen. Badmintonnen is vorige week voor het laatst geweest (was trouwens een zeer gezellige avond en ook nog leuke partijen gespeeld). Mijn laatste werkdag was vorige week. De vakantie zit er nu ook op. Gelukkig wel van kunnen genieten, vooral vaak heerlijk uit eten geweest en nog leuke dingen gedaan. 

Ik zit hier nu dus op de bank met de grote vraag 'en nu?' Maandag en dinsdag staan al aardig volgepland. Nog een paar ziekenhuisbezoeken om de laatste dingen te regelen. Ik moet mijn haarstuk nog uitzoeken en ook nog op zoek naar een paar mutsen. En dan is er nog het ding waar ik het meest tegen op zie: ik laat mijn haar afknippen zodat ik het kan doneren. Ik raak het straks toch kwijt, dus dit is iets wat ik nu nog kan doen. Een stukje controle op het hele proces. Nog iets goeds doen. Maar ja, het is wel *mijn* haar. En ik ben toch wel trots en blij met mijn lange, donkerblonde, sluike lokken. Het is toch een belangrijk deel van wat mij mij maakt qua uiterlijk. En ik vind kort haar niet mooi staan... 

Maar naast dat, heb ik verder niets meer op de agenda staan. En dat voelt heel raar. Het is eigenlijk ook niet te beschrijven. Dus laat ik het hier nu maar bij en ga ik proberen om de achtertuin nog wat onkruid vrij te maken.