Bye Bye hair

Vandaag heb ik de moeilijkste stap tot nu toe in het hele proces gezet. Ik ben bij de kapper geweest... 

Aangezien mijn haar gaat uitvallen door de chemo, had ik besloten om mijn haar af te laten knippen en het te doneren. Dat is vandaag gebeurd. Het was een stap waar ik van te voren al heel erg tegenop zag. Mijn haar is toch een belangrijk deel van mijn uiterlijk en mede bepalend voor hoe ik mezelf zie. En ik was gek op mijn lange haar! Ik heb al vanaf een jaar of 7/8 lang haar. Ik heb het wel eens korter gehad (schouderlengte), maar het toch snel weer laten groeien. Dus dit is voor mij een hele moeilijke stap. 

Wel een die ook nodig is, trouwens. Want ik heb geen zin om over een week of 2 lange plukken haar te gaan vinden. Dat wordt alleen maar moeilijker. 

Dus vanochtend was het tijd voor de kapper. Dat ging nog allemaal prima. We hebben er nog een leuk kort kapsel van gemaakt. Maar die ben ik over een paar weken ook kwijt. Zodra de eerste plukken uitvallen, gaat de tondeuse erdoor. 

Maar ik kan hier niet aan wennen. Dit voelt niet meer als ik! Dit ben ik niet meer. :'( En dit maakt het allemaal heel erg zwaar en emotioneel nu. Stomme klote ziekte! En het brengt het ook heel dichtbij, want morgen gaat de behandeling van start. 

Vandaag rouw ik nog om mijn haar. Want dat ga ik toch verschrikkelijk missen! En het duurt nog wel een jaar of twee voordat mijn eigen haar weer een beetje lengte heeft. 

Voor de nieuwsgierigen, nog een paar foto's: 

Ik ben trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Maar de reden waarom en het resultaat zijn om te janken.