Onmacht

Eindelijk gaat het tuinhuisje er komen zoals ik het graag wil hebben. Voor het zover is, moest eerst de oude nog weg. Dat werd ook wel tijd, die stond op instorten. Ik kan zelf zo ontzettend weinig, daar waren de hulptroepen voor ingeschakeld. Het is nu mooi ruim achter en lekker licht. 

Dit soort werkzaamheden zijn wel enorm confronterend voor mij. Rationaal weet ik dat ik de kracht, energie en de rug hier niet voor heb. Met wat extra pijnstillers kan ik wel wat helpen zonder dat ik klachten krijg. Maar het is echt absurd hoe weinig ik kan. Hoeveel ik de afgelopen jaren heb moeten inleveren. 

Ik ben blij met wat ik wel kan. Echter, de afhankelijkheid van anderen is zo frustrerend. 

Het zijn dus een paar drukke dagen geweest. Dat was goed te merken in mijn energie. Ik weet dat dat na een paar dagen wel hersteld is, maar ook dat hang me goed de keel uit. Ik doe al weinig, maar de drukte om mij heen heeft ook een groot effect. 

Ik wil zo graag meer opbouwen, maar dat lukt gewoon (nog) niet. Met een week als deze, baal ik gewoon ontzettend. Het is geen onwil, maar pure onmacht. 

Herstel gaat langzaam. Dat weten is een ding, maar er dagelijks mee moeten leven is een heel ander ding. En deze week heb ik er de balen van dat ik niet meer kan wat ik voorheen kon. En mis ik de kracht en energie van mijn oude ik.