Alleenstaand en kanker

Het is al weer even geleden dat ik heb gepost. Wat minder tijd, minder inspiratie en minder behoefte om van me af te schrijven. Ik heb nog wel wat onderwerpen in gedachten, maar nog niet bedacht hoe ik dat precies wil verwoorden. 

Gisteren was het wereldkankerdag en dit jaar was het motto 'kanker raakt iedereen, dus jou ook'. Tuurlijk raakt het ook de mensen om ons heen en het is goed dat daar ook bij stil wordt gestaan. Maar de mensen om een kankerpatiënt heen snappen vaak niet goed wat het werkelijk allemaal met je doet. 

Ik denk er de laatste tijd aan waarom ik het zo moeilijk heb. Zou het in dit hele proces nog een verschil maken of je alleenstaande bent of andere mensen in huis hebt (in wat voor samenstelling dan ook)? Over kanker en single zijn is maar weinig informatie te vinden. Toch raar in een samenleving waarbij steeds meer mensen alleen zijn en zich zelf moeten redden. 

Gaandeweg heb ik uitgevogeld wat voor mij werkt, ook zeker aan de hand van hoe ik mij voelde na een behandeling. Maar er komt zoveel op je af, dat is best veel om naast normale dagelijkse dingen te moeten doen. Het zou best handig zijn als er meer informatie over beschikbaar is of in het ziekenhuis wordt verstrekt. Denk aan iets simpels als het inschakelen van de WMO voor huishoudelijke hulp. Kun je beter al voor de start van de chemo's regelen dan er middenin. Boodschappen, hoe ga je dat doen? Heel lang vol kunnen houden om het samen met mijn moeder te doen, nu ben ik blij dat de optie van online bestellen bestaat (waarbij ze zich ook echt nog wel meer mogen richten op alleenstaanden trouwens). Je moet vervoer regelen naar het ziekenhuis. En al het andere dat op je pad komt moet je ook zelf regelen. Alles bij elkaar is dat ziek zijn echt wel een dagtaak. 

Ik ben trots dat ik toch iedere dag uit bed ben gekomen. De meeste dagen ook nog in de kleren ben gekomen. Af en toe een pyjamadag is ook wel fijn. Zelf kunnen douchen. Mijn eigen eten klaar gemaakt. Mezelf van de bank gesleept als ik iets wou eten of drinken. Regelmatig ben wezen wandelen. En dan was er ook nog de was, de planten en de tuin... Veel zelf kunnen doen, maar ook echt wel de nodige hulp gehad vanuit mijn omgeving. 

Alleen zijn houdt ook in dat je kunt doen waar je zin in hebt of juist helemaal niets doen. Lekker op je eigen tempo. Maar ook echt alleen zijn en niemand hebben om mee te praten als je daar behoefte aan hebt (bellen kan dan soms al zwaar zijn). 

Voor mij was dit heel gewoon. Voor mijn ziek zijn was ik ook alleen en deed ik het ook allemaal zelf. En was alleen thuis zijn mijn normaal. Heerlijk zelfs. Maar het maakt het beleven van een ziekteproces wel anders denk ik. 

Met andere mensen in huis heb je toch ergens rekening mee te houden. Er moet een dagelijks proces in gang blijven met bijvoorbeeld kinderen. Je houdt rekening met de anderen om je heen, bewust of onbewust. Houdt je misschien wel groot terwijl je je niet zo voelt. Maar er zijn wel mensen die je meteen kunnen helpen, kunnen koken, waar je mee kunt praten. 

Ik weet niet wat beter zou zijn. Kom je er makkelijker uit als je niet alleen bent? Of houden de klachten langer aan omdat je ze negeert? Geen idee of daar al wel eens onderzoek naar is gedaan. Maar ik kan me voorstellen dat het al dan niet alleenstaand zijn weldegelijk een verschil kan uitmaken in het hele proces en hoe je dat beleefd en hoe je er weer uitkomt. 

Ik weet niet of ik dingen anders gedaan zou hebben nu ik er op terug kan kijken. Maar het zou zeker fijn zijn geweest om er beter op voor te bereiden. En ja, iedereen is anders en bijwerkingen zijn van te voren niet te voorspellen. Dus waar veel over nazorg wordt gesproken (wat echt beter kan en moet!), mis ik achteraf een stukje voorzorg. Zou het een verschil maken? Geen idee. Maar in de basis hoeft niet iedereen het wiel opnieuw uit te vinden. Je moet het alleen zelf doormaken. 

Kanker raakt iedereen. Maar in mijn ogen maakt het daarbij wel uit hoe dicht je erbij betrokken bent. Voor huisgenoten is het al weer anders dan familie of goede vrienden. En maakt het voor die mensen nog uit of je het alleen moet doen of niet? 

Ik vind dit nog best een fascinerend onderwerp. En dan heb ik corona en lockdowns er nog niet eens bij betrokken. 

In mijn uppie heb ik het toch maar mooi allemaal gedaan. Misschien kost het herstel daarom wat meer tijd, maar dan is het hopelijk meteen een langdurig herstel. En wie weet wat ik met deze ervaringen in de toekomst nog kan doen voor anderen.