Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

Vandaag ben ik precies zes maanden onderweg met de behandeling. Zes lange maanden... Het lijkt echt veel langer. Ook al valt het in realiteit best mee, er is zoveel gebeurd dat het voor mijn gevoel al veel langer lijkt.  Ik ben blij dat het ergste voor nu over is. Chemo is een ramp voor je lichaam. Tijd voor rust, ontspanning en herstel. Over een maand hoop ik dat het meeste weer is hersteld en normaal functioneert. Dat ik weer kan vertrouwen op normale reacties, dingen gewoon smaken en ik weer pittigere dingen kan eten. Hopelijk is de neuropathie dan ook beter en ben ik het oorsuizen ook kwijt.  Hoe het verder gaat weet ik nog niet. Gisteren met de oncoloog gesproken. Hij is het er mee eens  dat de neuropathie te erg is om door te gaan met de chemo. Dus ik wordt overgedragen aan de chirurg. Daar moet nog een afspraak mee komen. En eventueel nog onderzoeken als de chirurg dat nodig acht. Maar ik weet dus nog niets meer... En er zijn al twee dagen voorbij en nog geen nieuw...

Waar moet ik beginnen? Zoals ik al schreef, heb ik een paar zware dagen gehad. De conclusie is dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Op alle vlakken!  Lichamelijk gaat het nog wel. Herstel is weer begonnen. Vermoeidheid begint weg te trekken. Alleen de gebruikelijke klachten. Eten gaat weer beter en drinken gelukkig ook.  Gisteren is de neuropathie weer erger geworden. Lopen kostte moeite, want pijnlijke voeten. En gedurende de dag werden de vingers ook gevoeliger.  Dat heeft me aardig wat nachtrust gekost. En vanmorgen was het nog erger.  Emotioneel herstel zat er ook nog niet in. Na acht rondes chemo weet ik simpel niet meer wat te doen met de tijd behalve hangen en wachten. Nergens meer zin in. Geen afleiding, concentratie en energie. En dan simpel wachten tot het beter wordt (of tijd voor bed en slecht slapen). En al die ups en downs iedere keer helpen ook niet mee. Nu leek dit gisteren ook weer beter te gaan, maar vandaag was het weer een en al drama.  ...

Dit is echt moeilijk en zwaar. Ik weet zo langzamerhand niet meer hoe ik hier doorheen moet komen. Fysiek gaat het nog wel. Medicijnen helpen goed. Maar ik ben zooo moe en vooral mentaal.  Ik snap dat de chemo nodig is. Maar hoe langer je er midden in zit, hoe zwaarder het wordt. Dus ik ben blij dat dit deel zo goed als over is. Ook al moet de oncoloog het officieel nog goedkeuren, donderdag is de laatste chemo. Want ik trek het niet meer. Dagen niets kunnen doen. Alleen maar rondhangen en mezelf van eten en drinken voorzien. Wat tv kijken. Veel slapen en rusten. Maar verder... Mweh! Zelfs nadenken kost moeite. Het kost zoveel energie om steeds weer te herstellen. En ik ben er zo klaar mee. Het is gewoon niet meer gezond.  En ik weet dat ik me over een paar dagen weer beter voel. En dat het nog maar 1 week is voordat deze ellende echt over is. Maar het gaat me niet snel genoeg meer.  Daarbij was er ook steeds hoop dat de wereld er weer normaal uit zou zien. Weer naar een ...

De laatste grote chemo kuur is begonnen. Volgende week alleen nog de korte en dan zit deze fase er weer op. Zes maanden is dan nog best snel gegaan,maar ook behoorlijk langzaam. Ik ben in elk geval blij dat dit gemartel er bijna opzit. Nog maar anderhalve week bikkelen en dan kan mijn lijf echt beginnen met het stellen.  Dat klinkt kort, maar er kan nog vanalles gebeuren. De angst om ziek te worden zt er best in. En dan nog de neuropathie en vermoeidheid. Het blijft gewoon afwachten hoe ik deze keer ga reageren. Wonder boven wonder zijn mijn bloedwaarden wel goed. HB is gestegen en staat bijna op de normale stand. Neutrofielen zijn ook goed, anders lag ik nu niet aan het infuus. Hartpompfunctie is ook prima, bijna op zelfde niveau als start en beduidend beter dan vorige keer. Ik denk dat het komt door goed en gezond te eten en goed te blijven rusten. Vermoedelijk komt de vermoeidheid door de impact van de chemo. Dus tot zover tevreden. Ik sta nog steeds 100% achter mijn besluit om ...

Jemig, wat valt deze week me zwaar.  Door de menstruatie ben ik meer bloed dan anders verloren. En aangezien mijn HB gehalte in het bloed al wat lager is (lees: ik heb gewoon bloedarmoede) heeft dat er best hard ingehakt. Plus, het heeft voor extra buik klachten gezorgd.  Maar ik merk nu dat het herstel wat minder snel gaat. Nog steeds wel een vorm van vermoeidheid over me heen en een lichaam dat wat zwaarder aanvoelt. Verder gaat het fysiek wel goed. Mentaal heb ik er meer moeite mee. Ik heb het gevoel dat ik wel tegen mijn grenzen aanzit zo langzamerhand. Het blijft moeilijk om hier mee te dealen.  Dus ik heb wederom een besluit genomen. Nog een ronde chemo, nog 2x dus, en dan ben ik er klaar mee. Dat kan ik voor mezelf nog verantwoorden. Beter nu nog 2x en daarna nooit meer. Laatste ronde komt te vervallen. Dat heb ik gister ook het ziekenhuis verteld. Die zijn het er nog niet helemaal mee eens, maar het vervolg wordt wel in werking gezet. En mogelijk dat de oncoloog m...