Wisselvallig

Het herstel gaat deze week met vallen en opstaan. De energielevels worden met de dag beter gelukkig. Ik kan weer een en ander ondernemen. Daarbij gaat het nog wel om eenvoudige dingen, maar dat is voor mij al een hele stap nu: auto rijden in het dorp, zelfstandig een paar boodschappen doen, weer een lekker blokje om kunnen lopen, puzzelen, uitgebreider koken en vandaag zelfs een brownie gebakken. 

Lichamelijk spelen er wel wat dingetjes. Het leek erop dat ik een blaasontsteking had. Dat is nu getest, maar niet het geval. In overleg met de huisarts is de boel nu op kweek gezet, hopelijk komt daar nog wat uit. Morgenmiddag kan ik bellen voor de uitslag. Het zou ook kunnen dat ik last heb van ontstoken slijmvliezen in die regio. Slijmvliezen zijn snelgroeiende cellen en die worden juist aangevallen door de chemo (dat is ook de bedoeling voor de tumor - helaas werkt dat ook in de rest van je lichaam). In het ziekenhuis werd gemeld dat het wel een snelle reactie zou zijn, dus kleine kans, maar niet onmogelijk. Op zich niet het grootste probleem, het is irritant, maar verder geen pijn daardoor. 

Ik heb het idee dat ook mijn maag/buik wel op de chemo reageert. Niet dat ik er last van heb, maar af en toe voel ik daar wel wat. Daar moet ik na een kuur goed rekening mee houden, dan zijn meerdere kleine porties verdeeld over de dag nodig. En ook moet ik er goed op letten wat ik eet. Dingen als prei, ui, knoflook, sinaasappel, manderijn, ananas, etc. staan niet meer op mijn menu. Evenals pittige en scherpe dingen. Qua smaak gaat het vrij goed. Ik proef de meeste dingen wel, misschien minder goed dan voorheen. En niet alles wat ik voorheen lekker vond, vind ik nu nog lekker, zoals brie en pompoen. Gelukkig is er nog een wereld aan mogelijkheden en is zeker in de dagen na een kuur makkelijk eten met veel groente en fruit belangrijk. Ook kaas, vlees, vis en chocolade gaan er nog prima in. ;) 

Verder zijn er nog wat andere kleine ongemakken. Na de korte chemo krijg ik dus last van huiduitslag (gelukkig minder deze keer door de zalf) en bloedneus (ook heel wat minder deze keer). Maar ik merk nu ook lichte ontstekingen aan de nagelriemen van mijn vingers (ook goed vet proberen te houden). Ook dat heeft allemaal te maken met snelgroeiende cellen. 

Daarnaast spelen mijn kuiten wat op. Ik vermoed dat dat komt door minder beweging en dat ik daardoor aan spierkracht in boet. Dus bewegen blijft belangrijk! 

En als laatste is er dan mijn haar... Het zit er nog steeds aan, al is het wel heel dun inmiddels en op sommige plekken kun je dat inmiddels heel goed merken. Er valt steeds meer uit, vooral met douchen en haar kammen zie je dat heel goed. Op zich heeft het bij mij nog best lang geduurd zo. Maar het is nu verschikkelijk irritant en emotioneel best zwaar. Daarom heb ik inmiddels de knoop door gehakt. Donderdag ga ik naar de kapper en gaat het er allemaal vanaf. Dat kan weleens het allermoeilijkste moment van dit hele proces worden. 

Al met al trekt dit alles emotioneel wel een wissel. Soms vraag ik me wel af hoeveel tranen een mens eigenlijk heeft... Maar vandaag is dus een goede dag. Misschien ook wel omdat er weer wat knopen zijn doorgehakt en ikzelf het heft in handen heb genomen. Dus hopelijk blijft dit zo de komende week (op donderdag na dan). 

Nog maar 14 keer te gaan. Dat is nog 21 weken. En misschien kan het nog met 9 weken worden ingekort. Niet dat ik er dan ben, dan volgt nog een heel traject, maar dan is de chemo klaar. En over ongeveer vier weken staat de MRI op het programma. Dan kunnen we zien in hoeverre het daadwerkelijk al aanslaat. Daar ben ik wel heel benieuwd naar! Ik heb namelijk nog altijd het idee dat het wel aanslaat en de tumor wat kleiner wordt. Daarnaast voel ik het af en toe ook trekken, zowel in de borst als in mijn oksel bij de lymfeklieren. Dat houdt als het goed is in dat de behandeling werkt. Daar probeer ik me zoveel mogelijk aan vast te houden, want daar doe ik het tenslotte allemaal voor. 

Ik vraag me af en toe wel af hoe andere mensen dit doen. Ik ben alleen, ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kan dus voldoende nachtrust pakken, ik kan een middagdut(je) doen, ik hoef letterlijk alleen aan mezelf te denken. Wat nu als je een gezin hebt? Hoe doe je dat in vredesnaam met kinderen erbij? Of een partner die thuiswerkt. Dat zou toch betekenen dat je minder aan je eigen herstel toe komt, lijkt me. Dus in die opzichten is het nog best fijn om alleen te zijn. Zeker in de dagen na een kuur wil ik zoveel mogelijk rust. De overige dagen is af en toe wat bezoek juist fijn, want alleen is ook maar zo alleen.