Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

Het is bijna 2022. Tijd voor goede voornemens en terugblikken op het afgelopen jaar. Aan goede voornemens doe ik dit jaar niet. Alles wat ik wil ligt grotendeels niet in mijn macht om te veranderen. Terugkijken is wel goed om te doen en om hopelijk dit jaar af te sluiten en achter me te laten.  Het hele jaar heeft toch in het teken van kanker gestaan. Vooral alle behandelingen die ik moest ondergaan met alle tegenvallers die op mijn pad kwamen. Maar ik heb het allemaal ondergaan en overleefd. Ik ben er nog. Ik ben in remissie. En nu nog dat herstel. Het kost allemaal wat meer tijd en moeite dan vooraf gedacht en vooral mentaal is dat nod heel zwaar. Maar er zit vooruitgang in. Heel langzaam stapjes vooruit.  Een tijdje geleden had ik nog een gesprek met mijn regieverpleegkundige. Zij kwam met de vraag of ik het mezelf verweet dat ik het pas vrij laat heb ontdekt. Daar kon ik gelukkig nee op antwoorden. Voor een leek was het eerder niet te zien en te voelen. Op mijn leeftijd ve...

Op de valreep van het jaar nog twee keer goed nieuws mogen ontvangen. Opgelucht, blij, voorlopig gerustgesteld en hopelijk hoopgevend voor het komende jaar.  Vandaag de brief ontvangen dat er niets is gevonden bij het uitstrijkje en dat ik pas over 10 jaar weer hoef i.p.v. over 5 jaar.  Dinsdag had ik een afspraak in het ziekenhuis bij mijn regieverpleegkundige. Reguliere afspraak om te zien hoe het gaat na 3 maanden en de fysieke controle op mijn verzoek. Uit het handmatige onderzoek kwam niets bijzonders naar voren, alles ziet er normaal uit, ook mijn ene borst. Ze denkt dat die bult in de zij nog een beetje vocht bevat, maar dat is geen probleem. Mooi litteken, heelt goed. Nou, dat was echt een pak van mijn hart, want ik was erg gespannen hiervoor. De bloeduitslagen zijn ook goed. Definitief geen bloedarmoede meer. Weerstand is flink verbeterd. Vitamine D is weer aan de goede kant van de streep. En ook de rest allemaal goed.  Mijn overige klachten zijn heel normaal. Ik...

Het is een raar weekend. Aan de ene kant voel ik me lichamelijk helemaal niet fijn, aan de andere kant heb ik nog wel wat gedaan en waren er ook goede en leuke momenten.  Eerst dat lichamelijke. Sinds ik ben ingestort heb ik wat last van de darmen. Minder eten, minder vezels, minder beweging. Dus ik gebruik al maanden movicolon om de boel wat soepel te houden en dat werkte best aardig. Naast dat ik natuurlijk probeer goed te drinken, voldoende te eten en bewegen. Maar sinds een paar weken heb ik flinke last van mijn buik. Huisarts dacht dat de movicolon misschien niet meer helemaal werkt of dat ik er gevoeliger op reageer, dus vezels voorgeschreven gekregen. Het leek eerst wat te helpen, maar na een week kreeg ik weer flink last. Plus dat ik dat spul niet lekker vind en het dus lastig naar binnen gaat. Van de week weer geswitcht naar de movicolon. Paar zware dagen achter de rug met buikpijn door die darmen en de obstipatie. Mogelijk ook door de menstruatie, maar dat vind ik nu last...

Ik heb een ochtend routine. Wakker worden. Mezelf omhoog heisen en helder worden al leunend tegen de hoofdsteun. Mobiel erbij pakken en de belangrijkste berichten even bekijken. Heel Nederland is al aan het werk als ik 's wakker word en mijn nacht is middag/avond in Amerika waar ik de nodige vrienden heb, dus kan er het een en ander zijn binnengekomen. En zo voelt het alsof mijn dag nog niet helemaal is gestart. Ik heb ten slotte geen haast.  Maar toen was er vanochtend grote paniek! Mijn mobiel deed het niet!  Daar gaat mijn routine. En even later: hoe moet dat nu? Ik heb een belafspraak met de psycholoog. Ik ben geheel niet bereikbaar. En kan ook niemand bereiken als ik hulp nodig heb. Mijn hele tijdverdrijf is weg. Hellup! Mijn goede plan om de batterij eruit te halen mislukte. Ze maken die dingen tegenwoordig zo dun dat je daar zelf niet meer bij kunt komen. Sim kaarten eruit en weer erin maakte geen verschil. Tja, en dan...  Inmiddels was ik dus wel op. Laptop erbij ...

In oktober stond een pagina groot artikel / advertentie van denk ik het KWF in onze lokale huis aan huis krant. Dit was in het kader van de borstkankermaand. Het was echter zo algemeen, landelijk, afstandelijk en met cijfers. Ik vond het helemaal niets. Zo bereik je niets met de boodschap, hier let niemand op. Zeker niet in deze gemeente. Dat moest beter en persoonlijker vond ik. Dus ik klom in de pen.  Ik heb vroeger (nog maar 20 jaar geleden, maar het voelt nu zo veel langer) journalistiek gestudeerd. Netjes afgestudeerd na 4 jaar in de schrijvende pers. Daarna ben ik een hele andere kant opgegaan die veel beter bij mij past. Maar schrijven is altijd al een hobby geweest en is dat ook gebleven. Daarom ben ik gaan schrijven voor de badminton vereniging waar ik lid van ben. En ben ik zelfs bestuurslid geworden met als specialiteit PR en communicatie. Ik schrijf onze persberichten en stuur die naar alle lokale media. Dus ik ben best bekend met onze huis aan huis krant en al helemaal...

Het leven is niet altijd leuk en eerlijk. Er gebeuren dingen waar je geen invloed op hebt en daar moet je maar gewoon mee zien door te gaan. Doorleven. Verder gaan. Maar soms lukt dat gewoon echt niet. Krijg je je leven niet meer terug zoals je het voorheen kende. En weet je ook niet wat de toekomst gaat brengen, want je weet niet hoe je herstel gaat verlopen.  Ik hoor het vaak genoeg om me heen dat het tijd kost om te herstellen en dat het echt weer beter gaat worden. Hoeveel beter weet niemand. Ik ben inmiddels al maanden aan het sukkelen. Het is vijf maanden na de bestralingen. Ruim twee maanden na de laatste immuuntherapie en meer dan een maand na de laatste ingrepen. Wanneer komt mijn energie weer? Krijg ik weer eetlust? Krijg weer zin in het leven? Kan ik weer wat meer?  Ik weet het niet. En ik vind het steeds lastiger voor te stellen dat het over een paar maanden beter zal gaan. Ik heb daar even geen vertrouwen meer in.  Mijn psycholoog zegt dat het heel normaal is...