Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

  Het was een lange dag vandaag zo met de eerste kuur.  De dag is goed maar vroeg begonnen. Gelukkig nog gewoon kunnen ontbijten en de medicijnen genomen. Daarna om kwart over acht in het ziekenhuis waar ik nog wat algemene uitleg heb gekregen en een korte rondleiding over de afdeling. Ik lag op een kamer waar maximaal 6 personen in kunnen en ik was de eerste, dus ik kon kiezen. Ik ben voor een bed bij het raam gegaan zodat ik nog wat uitzicht had.  Daarna is het infuus ingebracht. Op mijn verzoek is het daarna met verband verbonden zodat ik er niet de hele dag naar hoef te kijken. Rond kwart voor 10 werd de eerste zak met immuun aangesloten. De apotheek maakt het spul pas klaar als je er daadwerkelijk bent. Het gebeurt blijkbaar nogal eens dat mensen niet komen, en dan zitten ze met dure spullen die ze niet aan iemand anders kunnen geven. Dus daar gaat wat tijd overheen.  De immuun gaat er deze keer langzaam in, om mijn lichaam er aan te laten wennen en te zien of i...

Vandaag heb ik de moeilijkste stap tot nu toe in het hele proces gezet. Ik ben bij de kapper geweest...  Aangezien mijn haar gaat uitvallen door de chemo, had ik besloten om mijn haar af te laten knippen en het te doneren. Dat is vandaag gebeurd. Het was een stap waar ik van te voren al heel erg tegenop zag. Mijn haar is toch een belangrijk deel van mijn uiterlijk en mede bepalend voor hoe ik mezelf zie. En ik was gek op mijn lange haar! Ik heb al vanaf een jaar of 7/8 lang haar. Ik heb het wel eens korter gehad (schouderlengte), maar het toch snel weer laten groeien. Dus dit is voor mij een hele moeilijke stap.  Wel een die ook nodig is, trouwens. Want ik heb geen zin om over een week of 2 lange plukken haar te gaan vinden. Dat wordt alleen maar moeilijker.  Dus vanochtend was het tijd voor de kapper. Dat ging nog allemaal prima. We hebben er nog een leuk kort kapsel van gemaakt. Maar die ben ik over een paar weken ook kwijt. Zodra de eerste plukken uitvallen, gaat de to...

 Ik voel me de laatste tijd best alleen. Vrij logisch, als alleenstaande zonder kinderen. Naast mij, is er thuis niemand. Je duikt dus ook 's avonds alleen je bed in.  Laat ik voorop stellen dat het om een gevoel van alleen zijn gaat, niet om eenzaamheid. Daar zit nog een groot verschil in. want ik heb zeer dierbare vrienden, familieleden, kennissen, collega's en klanten die er voor me zijn. En die ik ook zeer waardeer!  Ooit had ik wel verwacht hier problemen mee te krijgen, als ik oud ben en het verzorgingshuis in moet. Dus nog ver van deze tijd verwijderd... Minimaal het dubbele in leeftijd van wat ik nu ben. Maar nu komt het dubbelop. En vechten tegen deze kloteziekte én het moeilijk hebben met het alleen zijn. Dat is gewoon niet eerlijk!  Ik had niet verwacht dat dit gevoel nu opeens zo zwaar zou opduiken. Want ik vind het altijd prima om alleen te zijn, om de rust weer in te gaan na een drukke dag rondom mensen. En normaal red ik mij daar ook prima mee. Ik kom ...

 Het is nu bijna een maand later, en over vier dagen start de behandeling. In al die tijd ben ik flink door de medische molen gehaald. En nu het zo dichtbij komt, begint het besef en de ernst ook door te dringen.  Eerst nog even de feiten op een rijtje:  * Ik heb borstkanker met uitzaaiingen naar 6 lymfeklieren in de oksel.  * Het gezwel in de borst is ca. 10 x 7 cm groot.  * Dit wordt geclassificeerd als stadium 3 / fase 3.  * De kanker reageert zowel op hormonen als eiwitten. Door de hormonen heb ik een tracker in mijn oksel en er worden nog markers in de borst geplaatst.  * Qua behandeling wordt het een combinatie van chemo met immuuntherapie. Uiteindelijk volgt er nog een operatie en daarna bestraling. De chemo/immuuntherapie krijg ik in blokken van drie weken. Het zijn maximaal 9 blokken. Per drie weken krijg ik op dag 1 een flinke kuur van ca. 6 uur en op dag 2 chemo van ca. 2 uur.  * Ik doe mee aan een onderzoek genaamd TRAIN-3. Dit is er o...

 Na twee dagen zou je denken dat het nieuws wel echt beging te zinken. Zeker als je al heel vaak hebt gezegd/verteld/gemaild/ge-appt met de woorden 'ik heb borstkanker'.  Tja, dat ga ik voorlopig niet veranderen. Ik kan er straks alleen tegen vechten. Maar hoe ga je met dat nieuws om? Iedereen zegt dat ze er van schrikken. Snap ik. Opeens komt het dichtbij. Het is opeens veel reëler. Maar hoe ga ik er mee om? Dat is waar ik nog niet direct hoogte van krijg. Ja, het is klote. Ja, ik ga er tegen vechten. Ja, het is emotioneel en ik huil regelmatig. Maar aan de andere kant ben ik ook heel nuchter en het lijkt het alsof alles gewoon door gaat. Ik ben wel dingen druk aan het regelen. Op het werk zijn er al afspraken. Bij de badminton heb ik al mijn taken neergelegd (nu nog alles overdragen). Ik ben aan het bedenken wat ik straks allemaal van de arts wil weten. En ook wat ik straks wellicht nodig ga hebben (meer pyjamas's ofzo? Een nieuwe badjas?) Dus een praktische instelling. M...

 Vandaag, 1 september 2020, markeert voor mij een zwarte dag in mijn leven. Want vandaag heb ik te horen gekregen dat ik borstkanker heb. En waarschijnlijk ook al uitzaaiingen naar een lymfeklier in mijn oksel.  Ik moet de komende week nog een paar scans ondergaan en dan krijg ik volgende week dinsdag te horen wat voor vorm van kanker het is en wat het behandelplan wordt.  In elk geval is het nu duidelijk *wat* het is. Nu de rest nog...  Ik heb besloten om van deze hele reis een blog bij te gaan houden. Ten eerste voor mijzelf om alles vast te leggen en het van mij af te kunnen schrijven. Ten tweede ook voor iedereen om met mij mee te lezen hoe ik alles beleef en steun te ontvangen.  Want ja, het is een emotionele achtbaan. Af en toe overheerst de pijn, het verdriet en de angst. Maar de echte klap moet nog komen, want ik ben nog best nuchter.  Dus laat dit de start zijn. Ik weet niet waar het gaat eindigen, maar ik ben strijdlustig om dit gevecht te winnen ...