Vol hoop en optimisme
Ik ben deze blog om drie redenen begonnen. Ten eerste om van me af te schrijven, want wat je tijdens een kankerreis allemaal overkomt is niet normaal. Ik verwerk dingen door er over te schrijven. Het gaat nu best goed, dus minder frequente posts. Ten tweede om alles voor mezelf vast te leggen en later terug te kunnen lezen. Want op het moment zelf leek het nog best mee te vallen, maar jeetje, wat heb ik het zwaar gehad. En ten derde om iedereen in mijn omgeving op de hoogte te houden. Dan is er naar 1 verhaal, 1 waarheid en minder prikkels voor mij. Inmiddels lezen er ook vele lotgenoten mee. Ik heb veel steun bij lotgenoten gevonden. Vandaag deze post om hen te laten weten dat het beter wordt. Ik ben de afgelopen tweeënhalf jaar door een diep dal gegaan en heb van heel diep weer op moeten krabbelen. De laatste tijd kijk ik veel terug en denk ik steeds vaker hoe ver ik al ben gekomen en hoe goed het gaat. Het is bijna twee jaar geleden dat ik instortte. Fysiek, mentaal en emotione...