Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

 Bij de diagnose borstkanker ben ik genetisch onderzocht door het UMCG. Hier is toen niets uitgekomen, behalve domme pech. Wel is er gemeld dat ik na 5 jaar weer contact kon opnemen. De wetenschap staat niet stil en wellicht is er tegen die tijd wel iets gevonden. Of eerder als er wat in mijn situatie veranderde.  Dat laatste is nu dus het geval. Na opmerkingen van het AVL heb ik toch maar contact opgenomen met het UMCG. Die hebben mijn info opgevraagd en na een paar weken had ik al een antwoord.  Nog steeds domme pech. Dubbele domme pech.  Ik weet inmiddels niet meer of ik hier nou blij mee ben of niet. Tuurlijk, ik ben blij dat er voor zover nu bekend niets in de familie zit. Ik gun het niemand om dit ook mee te maken. Maar het blijft knagen. Waarom ben ik twee keer getroffen? En kan ik nog een derde keer verwachten? Dus een dubbel gevoel.  Ook maar weer ergens parkeren zodat ik verder kan.  In elk geval trots op mezelf dat ik de stappen heb gezet om het ...

Ik heb dus een chemobrein. Dat uit zich onder andere in vergeetachtigheid. Namen onthouden van mensen die ik voor het eerst leer kennen is tegenwoordig een ramp. En soms kom ik opeens niet meer op een heel normaal woord. Heel handig midden in een gesprek...  Het is een rare gewaarwording. Ik kom niet op het woord, maar weet dat ik het woord wel ken. Maar dat hokje in mijn geheugen blijft dan dicht.  Soms kom ik er later wel weer op. Soms moet ik er om vragen of het googlen.  Het zijn ook hele willekeurige woorden. Recente voorbeelden zijn testament en waterpas. Ik probeer dan toch iets van ezelsbruggetjes te verzinnen voor mezelf. Helpt totaal niet, maar je moet toch wat. Maar dan vraag ik mij af: waarom heet een waterpas een waterpas? Wat is de gedachte daarachter? Koelkast is nog logisch, dat kan ik beredeneren. Maar woorden zoals waterpas die ogenschijnlijk niets met het ding zelf te maken hebben, tja, kom daar dan maar eens op. Nu is een evenwichtsgereedschapsding ook...

Vanaf het moment dat ik bij de eerste chirurg zat en hij vertelde dat een nieuwe operatie nodig is, wist ik het al zeker. Aan mijn lijf voorlopig geen gedoe meer, laat staan een nieuwe zware operatie. En alles wat ik tot nu heb geleerd en wat me is verteld heeft me daar niet vanaf gebracht.  Zowel mijn hoofd en mijn lichaam schreeuwen om rust. Tijd om te herstellen, te leven en me weer mens te voelen. Meer kan ik voorlopig echt niet aan. Dat is me na de laatste operatie wel duidelijk geworden. Hoewel het fysieke herstel heel voorspoedig verliep, mentaal liep ik weer tegen de nodige blokkades op. Weer vanaf nul beginnen, weer niets kunnen en op anderen moeten leunen, weer al die hobbels nemen. En door weer teruggetrokken thuis te zitten, is mijn wereldje weer kleiner geworden. Twaalf weken na de operatie en ik ben nog niet op het niveau van daarvoor. Mijn energie blijft nog wat achter en is nog niet helemaal in evenwicht. Ook het verwerken van prikkels kost weer meer moeite. En die ...