Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

Tijdens de revalidatie en met name ergotherapie heb ik bekeken en bedacht hoe ik mijn dagen nuttig kon vullen. Zeker zolang ik nog niet weer kan werken. Waarbij veelvuldig bankhangen moet worden voorkomen. Ik had bedacht dat ik dan langzaam mijn huishouden weer kon gaan oppakken, te beginnen met alle klussen die de schoonmaakster niet doet. Inclusief opruimen en weggooien van overbodige spullen. En de tuin op orde brengen en onderhouden.  Om het overzichtelijk te maken had ik een lijstje gemaakt. Op papier, zodat ik niet alles hoef te onthouden en me daar druk om hoef te maken. Ook handig om dingen weg te strepen, kan ik goed de voortgang in de gaten houden. Ik had het zelfs in behapbare klussen opgedeeld. Een keukenkastje per keer bijvoorbeeld. Goed om mijn energie te verdelen.  Toen kwam al snel de vraag wanneer ik het klaar wou hebben. Eind van het jaar leek me wel een mooi doel. Uiteraard was de volgende vraag wat als het me niet zou lukken de lijst af te werken. Het leek ...

Nog 2 weken en ik word alweer een jaartje ouder. Wat vliegt de tijd toch! Op 27 november staat de teller op 41 jaar. Twee jaar geleden zat ik nog midden in de behandelingen en chemo. Gelukkig viel het in mijn rustweek, zodat ik het nog enigszins kon vieren. Toch hing toen onbewust het zwaard van Damocles boven mijn hoofd... Zou er nog wel een volgende verjaardag komen? Die verjaardag is er gekomen inclusief depressie en zware vermoeidheid. Van vieren was toen geen sprake.  Dit jaar had ik gehoopt mijn verjaardag weer wat groter te kunnen vieren. Ik ben nog wel snel moe, dus veel bezoek per keer gaat niet. Dat wordt een beetje spreiden over de dag zelf en de weken erna. Ik kijk er wel weer naar uit, ook al is het nog best spannend.  Ik vind het ontzettend leuk om kaarten te ontvangen en zo mijn verjaardag toch wat grootser te vieren. En daar kan jij bij helpen! Vind je het ook leuk om kaartjes te versturen, dan zou je mij erg blij maken. Als je mee wilt doen om mijn verjaardag ...

De afgelopen twee jaar heb ik vaak in de spiegel gekeken zonder mezelf te herkennen. De contouren waren er nog wel, maar de details ontbraken. De laatste tijd zie ik steeds vaker een beeld dat ik herken en waar ik ook gelukkig van word. Er zit weer leven in, de diepe pijn en verdriet zijn naar de achtergrond verdwenen. De vermoeidheid zie ik nog wel regelmatig terugkomen.  Ook de buitenwereld ziet het verschil. Ik hoor nog regelmatig de opmerking 'wat zie je er goed uit'. Lief bedoeld, maar ik kan er weinig mee. De buitenkant lijkt weer heel wat. Van binnen is het nog een groot zootje. De meeste mensen zien mij op goede momenten. Dan lijkt het allemaal ook best goed te gaan. Maar schijn bedriegt toch echt. Mijn uiterlijk herstelt zich heel goed: kilo's minder, beweeglijker, een flink bos haar, wenkbrauwen en wimpers, weg puistjes, vrolijk gekleurde nagels en een glimlach. De patiënt heeft plaats gemaakt voor de mens. Wel een mens met nog veel restschade en grote wil. Die on...