Het verdriet dat WIA heet

Vanaf vandaag zit ik in de WIA. Er liggen 104 weken van ziek zijn achter me. Misschien is ziek niet het juiste woord, want ik voel me niet meer ziek. Niet in staat tot werken als gevolg van ziekte. Want het zijn de langdurige bijwerkingen die me van werken weerhouden. Het voelt ongelooflijk oneerlijk. Ik had een goede baan, leuke collega's, zat op mijn plek daar en haalde er veel plezier en voldoening uit. Ik heb jaren hard gewerkt om daar te komen. Nu kan ik dat niet meer. En weet ik niet wat de toekomst op dat gebied gaat brengen. Het doet ook pijn. Tot een half jaar geleden was het plan om 'gewoon' te reïntegreren en mijn werk weer op te pakken. Mijn hoofd en energie doen daar niet aan mee. Ik heb simpelweg meer tijd nodig om te herstellen. Meer tijd dan er in de wet staat voorgeschreven. Van de twee jaar heb ik eerst een jaar zware behandelingen ondergaan die de kanker wel heeft aangepakt maar me ook zieker heeft gemaakt dan ik voor de behandelingen was. Dus met de he...