Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

Zo, de laatste ingrepen zitten er weer op. Nu lekker op de bank bijkomen.  Vorige week was toch mentaal nog wel zwaar. Woensdag de psych nog gebeld voor wat noodondersteuning. In het weekend ging het gelukkig weer beter. Helaas dacht mijn lichaam dat het door alle spanning ook tijd werd voor de menstruatie, een halve week te vroeg. Dus zondag nog met veel pijn doorgebracht.  Gisteren om half 8 op (jeetje wat vroeg en vooral donker nog) om nog wat water te drinken. Dat nuchterheidsbeleid is niets voor mij. Op tijd in het ziekenhuis, deze keer naar Meppel. Om 10 de intake, en toen bleek dat het verwijderen van de pac niet op het programma stond. Nee hè! De novasure was eerst geregeld. Daarna heb ik via mammapoli na laatste immuuntherapie gevraagd om dit samen te laten doen. Contact gehad met vaatchirurgie, die vond dat prima en zou het gaan regelen met gynaecologie. Als ik dan niets meer hoor, ga ik er vanuit dat het geregeld is. Verkeerde aanname. Ik zou toch inmiddels wel bete...

De datum is bekend. Volgende week maandag 25 oktober mag ik mij om 9.45 uur melden in Meppel. Dan wordt de novasure uitgevoerd en ook de pac verwijderd. En dit allemaal onder een roesje. Samen duurt het hooguit een uurtje. Dag opname, dus die middag weer naar huis.  Maar ik ben nu al bang en gespannen.  Ik reageer slecht op narcose, kan er misselijk van worden. Roesje is anders, maar ik heb er op aangedrongen dat ze hier wel wat voor gaan geven. Better safe than sorry.  Mijn vorige ervaring met wakker worden van een operatie is zacht gezegd een ramp. Gelukkig blijf ik nu zelfstandig adem halen, dus dat probleem kan zich niet weer voordoen. Maar toch, het speelt wel mee.  Ook ben ik bang voor terugval en wat het met mijn energie gaat doen. Het zijn twee kleine ingrepen waarvan op papier geen problemen zijn te verwachten. Maar wat het effect van het roesje is, geen idee. Dus hopelijk niet zo'n groot probleem. Ik heb er in elk geval rekening mee gehouden door de twee da...

Soms heb je van die dagen... Vandaag blijven de tranen maar komen. Zelfs nadat ik een oxazepam heb genomen om rustiger te worden.  Het enige dat ik kan bedenken wat dit tranendal veroorzaakt is het feit dat ik normaal vandaag aan de beurt was voor de immuuntherapie. Ik ben al weer drie weken verder. Maar ja, dat is inmiddels afgerond. En nu moeten ik en mijn lichaam het zelf weer gaan doen.  Toch wel even slikken lijkt het. Een nieuwe stap en die is best even eng. Nu ben ik uit het ziekenhuis ritme en weet ik niet hoe het herstel verder gaat. Vandaag is dus de eerste dag van mijn toekomst en ik heb nog geen idee hoe ik die ga invullen.  Dus tranen om de emoties eruit te laten. Tranen omdat ik dat zware jaar achter me ga laten. Tranen van onmacht. Tranen van onzekerheid. Tranen van het even niet meer weten.  Ik heb de dag niet helemaal verloren laten gaan. Ik heb zelf stoofpeertjes gemaakt. En de was is weer helemaal aan de kant. Zelfs nog een blokje om geweest. ...

Ik ben geen controlfreak, maar ik weet wel graag wat er gaat gebeuren. Beetje vooruit plannen, vastigheid, ergens op voor kunnen bereiden.  Laat dat het afgelopen jaar nu helemaal zijn weggevallen. Geen idee hoe je op de chemo gaat reageren en wat je nog kan. Pas na de chemo een besluit over het soort operatie en zelfs dan pas een besluit over wel of geen bestraling. Voorzichtige voorspellingen is het enige dat je krijgt.  Ok, dan maak ik voor mezelf wel een planning. Negen blokken van drie weken chemo, dat is 27 weken dus een half jaar. Dan moet ik daar eind maart mee klaar zijn. Maar oh jee, uitloop!  Ok, dan halverwege april operatie en in juni bestraling. Dan kan ik me in juli weer op het werk melden om te starten. En het badmintonnen weer oppakken bij de start van het nieuwe seizoen. Dat is dus allemaal opgeschoven en dat badmintonnen kan ik voorlopig ook wel vergeten. Er is niets zo onzeker als een behandeltraject voor kanker. Ik ben alle controle kwijt over mijn le...

Ik blijf de afgelopen dagen steeds maar denken over hoe goed ik me voelde in januari/februari. Vijf weken tussen de chemo's en voldoende tijd om me weer te herstellen. Ik kon alleen naar het bos om een uurtje te wandelen, ik kon gewoon mee om bij mijn oma op bezoek te gaan, uitgebreider koken en zelfs taarten en cake gebakken. Oftewel eetlust, energie en enigszins een leven. Midden in de chemo's. Het leek zo normaal en zoiets schept ook verwachtingen.   Helaas is dat gevoel na die tijd niet meer terug gekomen. Er waren wel meer periodes van relatieve rust, maar steeds ging de immuuntherapie wel door. Maar er kwam een fikse verkoudheid tussendoor en daarna is het herstel niet goed meer gegaan.  Dat grote gat in januari en februari kwam omdat de MRI scan niets meer liet zien en er de hoop op volledige remissie was. Ik heb toen weer biopten gehad en in de borst zaten nog verkeerde cellen. Toen moest ik kiezen: wel of niet door met de chemo. Uiteindelijk wel gedaan, want tja,...