Kanker kwartet (borstkanker her2+ / NET / LAMN / PMP)

Waar ik vorige week een paar zware en vermoeiende dagen heb gehad na de tweede grote kuur, zo makkelijk lijkt het nu weer te gaan na de tweede korte kuur met alleen maar chemo. Voor de verandering moest ik hier gistermiddag voor naar het ziekenhuis. Na wat vertraging door het infuus op de goede plek te krijgen - er waren maar liefst drie pogingen voor nodig - was ik om vier uur weer klaar. Wat slaperig, maar verder voelde ik me goed.  Dat gevoel heb ik vandaag ook nog. Een beetje moe, maar verder prima. Ik heb het vandaag alleen wat warm gehad, maar dat hoort bij de medicijnen die ik moet slikken - ze noemen dat 'blozen'. Dat is morgen ook weer over. Dus morgen weer verder gaan met herstellen. Vanaf morgen ook weer wandelen bij goed weer om conditie en spierkracht op peil te houden.  Maar ik ben nu ook weer goed genoeg om bezoek te ontvangen. Dus al je zin hebt om even te komen buurten, laat het dan weten, maar je bent van harte welkom! Mocht je door corona liever thuis blijve...

Woensdag heb ik de tweede grote kuur gehad. Dat ging op zich prima. Even na twee uur was ik weer thuis en toen was ik goed moe. Ik heb dan ook een flinke hoeveelheid troep naar binnen gekregen, wat in mijn lijf aan het werk gaat en van de chemo wordt je ook nog slaperig. Dus bij thuiskomst eerst maar een paar uurtjes geslapen/gerust.  Voordat ik in slaap viel, kreeg ik last van krampjes in mijn rechter kuit. Dat was wel even flink schrikken, want dat was precies de plek waar ik een paar jaar geleden ook de zweepslag heb gehad. Gelukkig ging het na een paar minuten met wat massage weer over en heb ik er daarna geen last meer van gehad. Maar wel goed om in de gaten te houden i.v.m. de kans op neuropathie (gaat vooral om zenuwuiteinden in de handen/voeten/vingers/tenen).  Gisteren ben ik de dag nog aardig gestart. Ik was vooral gewoon nog wat moe. Dus het plan was dan ook om lekker rustig aan te doen. Helaas ging dat niet helemaal door, want woensdagavond is het geluid op de nieu...

 Er is 1 blok voorbij. Nog maar 8 te gaan met 16 behandelingen... En morgen staat de volgende al op de planning. Weer een lang dagje met immuun en chemo voor de boeg.  Vandaag ben ik eerst weer wezen bloedprikken voor controle en daarna een gesprek met de verpleegkundige. Al mijn bloedwaardes zijn in orde, dus dat is goed. En de verpleegkundige was verder ook tevreden. Ook zij kon zien dat de behandeling al aanslaat, dus dat was ze gelukkig met mij eens. Ook over de bijwerkingen hoef ik me verder geen zorgen te maken, dat is allemaal normaal. Dus tot zover weer goedgekeurd en ik mag de volgende ronde in! Ik moet ook zeggen dat ik me best goed voel nu. Sinds de tweede behandeling ben ik aardig hersteld. Tuurlijk, ik ben lang zo fit niet als drie weken geleden. Dat is ook niet te verwachten. Ik ben op het maximale wat te verwachten viel. Dus in principe ben ik klaar voor morgen.  Behalve dan dat ik echt geen zin in heb. Want geen idee hoe ik er nu op ga reageren. In het gun...

 Als vermaak de laatste weken heb ik veel Netflix en Disney+ gekeken op mijn laptop. Maar de hele dag op de bank zitten en staren naar een scherm op je schoot is niet echt bevorderlijk voor mijn lichaamshouding. En aangezien mijn televisie van het tijdperk voor smart tv's etc. is, heb ik besloten om een nieuwe tv aan te schaffen:  Van 32 naar 49 inch. Groot en helder beeld met Qled. Met alle mogelijkheden van tegenwoordig. En meteen maar een Sonos geluidsbar erbij zodat ik ook van mooi geluid kan genieten. Echt een goed besluit. Hier kan ik het komende jaar van genieten!  Ik kwam wel een paar probleempjes nog tegen. De Wii en de DVD-speler kunnen niet worden aangesloten want die werken nog met een scart-kabel. Iemand goede ideeën hoe ik dat kan oplossen? Want ik zou de Wii graag beneden houden. Lekker gamen op de bank terwijl ik uitrust.  Ik kan nu wel het oude geluidssysteem weghalen. Dan hoef ik alleen nog twee andere Sonos boxen erbij te halen om weer surround gel...

 Afgelopen woensdag heb ik de tweede behandeling gehad. Twee uurtjes chemo. Er werd meteen al verteld dat het eerste zakje me slaperig zou maken. Prima, daar kan ik wel mee leven (lees: slapen). En dat was ook inderdaad zo. Ik was er deze keer om kwart over acht en om half elf was ik alweer klaar. Dus bij thuiskomst maar even gerust/geslapen.  Ze willen om en om in mijn armen prikken om de aderen af en toe te ontlasten en te laten herstellen. Alleen konden ze in mijn rechterarm geen geschikte ader vinden. Blijkbaar liggen mijn dikke en goede aderen wat verder onder het oppervlak. Zelfs nadat ik mijn hand in een emmer met goed heet water had gehad, werd er niets zichtbaar. Dus is er toch maar weer in mijn linkerarm geprikt. Hij voelde meteen al niet helemaal lekker, maar ik dacht dat het ook wel kwam omdat ik niet goed tegen naalden kan. Maar inmiddels loop ik al een paar dagen rond met af en toe een pijnlijk gevoel in mijn onderarm aan de kant waar ik ben geprikt. Het lijkt va...

Ik ben opeens bang. Bang om mijn haar kwijt te raken. Want ik ben bij dag 10 aanbeland en vanaf nu kan het gebeuren.  Maar ik wil mijn haar helemaal niet kwijt! En de gedachte alleen al doet veel pijn. Want als ik dan straks in de spiegel kijk, wie ben ik dan nog? Ook al ben ik voorbereid met een pruik en mutsjes, ik weet dat het niet echt is. En dat beeld is heel moeilijk te accepteren. Want dat maakt me echt ziek. En het duurt nog zeker een half jaar voordat ik mijn eigen haar weer kan laten groeien. Uiteraard ben ik ook bang om morgen wakker te worden... Zouden er dan al plukken op mijn kussen liggen? En zou ik dan niet gillend gek worden? Ik heb met de kapper afgesproken dat ik kan bellen zodra het haarverlies begint. Dan gaat alles eraf. Zodat ik er meteen vanaf ben en er niet in blijf hangen. Hoe moeilijk dat ook is... Het lijkt me beter dan er dagen mee rond te lopen en steeds minder haar te hebben. En het besef dat ik op dit punt ben komt nu even heel hard binnen. 

 Het gaat de laatste dagen redelijk goed, maar wel met ups en downs.  Fysiek gaat het nog best goed, ik ben vooral moe en heb weinig energie. Maar sinds gisteren is dat weer iets beter. Sinds donderdag ben ik dus mijn smaak kwijt, ook dat lijkt zich nu weer iets te verbeteren. De tandpasta smaakt opeens wel weer erg naar fluoride. Mijn eetlust is ook anders. Ik kan zeker de eerste dagen maar kleine porties aan. Dat verandert nu gelukkig weer wat. Ik probeer dus steeds ontbijt, lunch en diner aan te houden met (gezonde) snacks tussendoor. Ik drink wel weer thee met suiker... en veel ranja. Want ik heb gewoon suikers nodig! Ook merk ik dat ik weer puistjes krijg... Hopelijk is dat maar tijdelijk.  Mentaal is het een stuk zwaarder. Vorige week kon ik nog 'alles'. Nu kan ik niet zo heel veel meer. En ondanks dat je dat weet, is het meemaken toch echt anders. Want hoe zou jij je voelen als je weet dat je het komende jaar niet zo heel veel meer gaat doen dan bankhangen? Het is ...

Ik ben inmiddels bij de tweede dag na de eerste behandeling. En tot zover gaat het best goed. Ik ben nog best moe, maar dat is ook logisch. Dat chemische spul hoort niet in je lijf thuis en mijn lichaam is nu ook hard aan het knokken. Dus dat kost energie. Ik slaap normaal (mijn normaal dan). Ik eet nog gewoon, maar ik merk wel dat mijn smaak wat verandert. Niet alles smaakt meer zoals voorheen, niet dat het vies is ofzo, maar gewoon minder smaak. Af en toe wat andere pijntjes, maar niets waar niet mee te leven valt binnen het bankhangen. Wel voel ik soms wat 'beweging' in de borst. Een soort van trekkerig gevoel. Dat hoort er ook bij, die cellen worden ten slotte aangevallen en moeten gaan verdwijnen.  Wat ik nu wel erg mis is iemand die dingen voor je kan pakken of halen. Voor wat te eten of drinken moet ik toch steeds zelf in actie komen. Op zich niet verkeerd, want beweging is ook belangrijk. Maar ik mag me toch wel een paar dagen echt ziek gedragen en me zielig voelen?  I...